Wbrew regułom

Mam taką prywatną teorię na temat nowo przygotowywanych potraw i ciast. Sprawdzającą się od wielu lat. Pierwsza próba zawsze się udaje, druga to kompletna klapa, od trzeciej już ok. Do tej pory praktycznie nie było wyjątków, ale...

Wiele, wiele lat temu, gdy jeszcze moich dzieci na świecie nie było, postanowiłam upiec sernik. Przepis w rodzinie od pokoleń, Mamie i Babci zawsze znakomicie się udawał, będąc ozdobą świąt wszelkich, rocznic, imienin itp. Teoretycznie zrobiłam wszystko jak należy, jedyny, fatalny w skutkach, błąd, polegał na tym, że z braku piekarnika użyłam prodiża. I wyszedł mi produkt glutowato-gumowaty...

Tak się skutecznie zniechęciłam, że przez kolejnych circa 35 lat nawet nie próbowałam drugiego podejścia. Ale niedawno moja Beatka poczęstowała mnie własnym pysznym ,,wykisem'', zapewniając, że to najłatwiejsze ciasto w świecie, zero roboty itp. Więc postanowiłam podjąć  próbę...

Rzeczywiście, czas przygotowania według beatkowej receptury wynosił nie  więcej niż 10 minut. W to mi graj, bo nie lubię się godzinami urabiać po łokcie przy ciastach. Jedna małą skuchę tylko popełniłam, ale nie wpłynęła ona decydująco na końcowy efekt. Sernik wyszedł!

Inny wprawdzie nieco pod względem konsystencji niż nasz ,,rodzinny'', ale zyskał uznanie. Zarówno Asi i Zięcia, jak i Małża oraz, co najważniejsze, Beatki. Tak więc tym razem zasada ,,pierwsza próba dobra, druga beznadziejna'' nie sprawdziła się. Tylko ciekawe, jak wypadnie trzecie podejście...