Jak Rutkowski...

Moje pokolenie, 50+, inwigilacją totalną raczej się brzydzi przez wzgląd chociażby na lata komuny, gdy było to zjawisko przekleństwem.

Toteż ze zdziwieniem i zażenowaniem niejakim odnotowujemy ,,modę'' na śledzenie, tropienie, podpuszczanie  i obserwowanie życiowych partnerów przez pokolenie młodsze.

Raz (słownie: RAZ) zajrzałam Małżowi w komórkę, gdy dostał sms-a. Gdy przebywał w piwnicy akurat. Do głowy mi nigdy nie przyszło, by wąchać, sprawdzać, czy na kołnierzyku koszuli nie ma śladów szminki, przeszukiwać portfel w nadziei na znalezienie czort wie czego,  itp. Po drugiej stronie też podobnych zabiegów nie było...

Nie wspomnę już o podsyłaniu wzajemnym testerów/testerek wierności! Owszem, zdarzały się onegdaj momenty, w których owa wierność bywała poddawana próbie. Ale tak ad hoc, na bieżąco! Na imprezach różnistych. Nigdy jednak z pełną premedytacją!

Może i ,,nie ma miłości bez zazdrości'', jak śpiewała Violetta. Ale żeby się posuwać do działań mało etycznych?! Never!

Jeśli nawet ,,psu i chłopu niewiara''... Czasem tak ,,wężykiem'' mówię Osobistemu: - Nie dziw, że tak kochasz pracę, gdzie młodych lasek w bród... Po co wracać zbyt wcześnie do ,,przechodzonej'' małżonki?  Co odpowiada, zmilczę, bo to zbyt osobiste... Za to optymistyczne bardzo!

Naocznie nie znam żadnych panienek, które tropią. Ani młodzieńców. Niemniej  zjawisko jest coraz bardziej powszechne, jak wynika ze statystyk. Prym wiodą podobno panie. Jako bardziej nieufne...  Zakompleksione?!

Pamiętam z czasu studiów bardzo zazdrosnego narzeczonego koleżanki. Wpadał co i raz na nasze zajęcia, sprawdzał, czy H. jest, rewidował, czy nie ma w kurtce podwójnego biletu na tramwaj... Gdyby był takowy, odbywało się przesłuchanie w stylu ZOMO. ... Para pobrała się i rozwiodła w szybkich ,,hapcugach''...  To mi dało dobrze do myślenia...

Kontrola podstawą zaufania? Nie!!! Już raczej odwrotnie...