Zimowo...

Pierwszy dzień grudnia przyniósł:

- poranną gołoledź

- popołudniową ulewę

- wieczorną śnieżycę.

W tej chwili na dworze zalega śnieg o warstwie circa dwucentymetrowej. Bajkowo wygląda... Ale pewnie do rana wszystko zniknie.

***

Odwiedziłyśmy dziś z Asią moją przyszywaną gdyńską ciocię Irenę. Osiemdziesiąt dwa lata, a wygląd super (zawsze była urodziwa, lata nie odebrały jej niemal nic), żywy umysł itp. Trochę narzeka na samotność, bo od czterech lat wdowa, dwie z trzech córek za Wielką Wodą, trzecia wpada mniej więcej raz na tydzień na godzinkę i pędzi dalej do zadań. Mimo to ciocia w ruchu, odwiedza co i raz koleżanki, które już mniej mobilne, trochę uprawia turystykę medyczną i nie pozwala sobie na zgnuśnienie.

Mama w tym wieku była już na przeciwległym biegunie... Tryb życia miały niby podobny, nawet pracowały w tej samej instytucji w podobnym charakterze. Powiedziałabym nawet, że cioci życie obfitowało w więcej trudnych sytuacji. Dziewczyny dostarczały adrenalinki, nie powiem. A jednak... A może właśnie dlatego? Kto to wie...

***

Moja kochana Beatka urzęduje na Kanarach. Niby nie zazdroszczę, choć, gdy pisze w e-mailu, że tam 24 stopnie i słoneczko od rana do zmierzchu, trochę mi łyso... W gruncie rzeczy jednak lubię umiarkowaną zimę ze względów garderobianych. Bo to i obuwie wygodne, i kurteczka ciepła, a lekka, do tego dorobiłam się torebki w wesołym kolorze dojrzałej maliny... Na przekór powszechnej burości na ulicach.

,,Już'' po pięciu tygodniach ustępuje systematycznie moje rekordowe zaziębienie... Zużycie chusteczek spadło z dziesięciu paczek dziennie do półtora, kaszel też coraz słabszy. A kysz, zarazo!!!