Druga natura

Wbrew mojemu zodiakalnemu przeznaczeniu, nie lubię nowych sytuacji w życiu. Ale gdy nowość przybiera charakter mniej lub bardziej cykliczny, przyzwyczajam się i nie odczuwam już dyskomfortu. A nawet zaczynam lubić. Tak było na przykład z lataniem...

Pierwsza wizyta ,,chemiczna'' była dla mnie istnym horrorem. Przybyłam do szpitala przed siódmą rano, wyszłam tuż przed szesnastą. A ja przecież tak nienawidzę czekania! Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego osoby z numerkami o wiele wyższymi od mojego wchodziły do pani doktor, a ja z marną jedenastką czekałam i czekałam...

Teraz poznałam już procedury i wiem, że pierwsi wchodzą pacjenci z numerami zaczynającymi się od setki, bo to ci, którzy badanie krwi zaliczyli poprzedniego dnia. A niższe numery dostają ,,dawcy'' aktualni. Na wyniki bowiem trzeba poczekać.

Przybywam więc na siódmą, daję sobie utoczyć ile trzeba, zjadam śniadanie i spokojnie siedzę, rozwiązując krzyżówki lub czytając. Około 8.30 udaję się do pobliskiego barku na mocną kawę (by się dobudzić), gdzie spędzam ok. pół godziny. Wracam i bardzo spokojnie czekam dalej. Mniej więcej od dziesiątej zaczynają wchodzić pacjenci z porannego ,,udoju'' krwi. Od pewnego czasu do pani doktor jestem zapraszana  w okolicach jedenastej. Potem już z górki, bo  bez długiego czekania stosowna kroplóweczka, podczas której czytam lub ucinam sobie drzemkę. Czasem wdaję się też w pogawędki z podłączonymi obok. I gdzieś ok. trzynastej wychodzę.

Już mnie to czekanie zupełnie nie denerwuje. Aż się sama sobie dziwię... Przyzwyczaiłam się po prostu. Jeszcze sześć takich czwartków mnie czeka. Czy potem będzie mi tego brakowało? Ciekawe...