Współczuję mężczyznom...

... ale tylko w jednej kwestii. 

Rozpasaliśmy się w ostatnich latach w kwestiach obyczajowych ponad wszelką miarę. Komunie, osiemnastki, studniówki, śluby, wesela przybierają coraz bardziej styl bizantyjski. Coraz to nowe pomysły na atrakcje, szaleństwo prezentów itp. 

,,Nowe'' dotknęło też, oczywiście, oświadczyn. I tu właśnie współczuję rodzajowi męskiemu. Albowiem oczekiwania kobiet rosną! Pierścionek to ,,pikuś'', wiadomo, ma być brylant obowiązkowo plus ,,odpowiednia'' cena itp. Najważniejsze jednak stają się ekstraordynaryjne okoliczności! 

Żadne tam sam na sam przy płatkach róż ,winie i świecach. Przecież koleżanki obśmieją... Musi być coś super-hiper-mega! Żeby wszystkim szczęki opadły! I żeby widownia była maksymalna. Więc na środku stadionu przed ważnym meczem, na koncercie wielkiej gwiazdy,  pod wodą, w balonie, na dachu drapacza chmur, pośrodku lodowca, na spadochronie? ...

Każdy pomysł raz wykorzystany uzyskuje status ,,banalne''. Mus przebić! Co by tu jeszcze, czego nigdy nie było? Dręczą się i męczą przyszli małżonkowie płci przeciwnej , czas leci, oblubienica czeka i czeka... Byle nie za długo!

Wśród moich rówieśników problem praktycznie nie istniał. Owszem, stresem napawało panów poproszenie o rękę rodziców przyszłej żony. Bo to była rzecz ważna. Pamiętam, jak Małżowi dygotały kolana.... Tak, że aż zgubił kilka róż z bukietu dla Mamidła. Nijakiego pierścionka nie otrzymałam jednakowoż, z czego żartujemy sobie czasem po latach z górką czterdziestu... Cóż, to były zupełnie inne czasy...

Zła siostra

Nie pamiętam, czy kiedyś o tym pisałam, ale...

Zdecydowanie do pewnego momentu nie byłam dobrą starszą siostrą. Najlepszy dowód - nie pamiętam kompletnie pierwszej komunii Basi! A przecież miałam już wtedy 14 lat...

Z tego mniej więcej okresu pamiętam też takie sytuacje: ja coś czytam, bo zawsze byłam książkowym molem, a Basia do mnie z tekstem: - Nudzę się... - To poczytaj! - Nie lubię, porozmawiaj ze mną! - Tak? Proszę bardzo. O czym?!

Tu się Sister ,,zacukiwała'', nie wiedziała, co powiedzieć, więc wracałam do lektury. Na szczęście nie znałam jeszcze wtedy cytatu z Chmielewskiej, że ,,tylko ludzie mało inteligentni się nudzą''... Może dzięki temu Basia ma mniejszą traumę?...

Potem nadszedł taki czas, gdy Mamidło uznało Basię za moją przyzwoitkę, więc ,,małolata'' wlokła się za mną to tu, to tam. Na przykład na imprezy do akademika męskiego. Ja byłam pełnoletnia, Sister bynajmniej, więc raz doszło do niezłej afery. Pani portierka, zwana (nie bez przyczyny) ,,Siekierą'' odkryła obecność osoby nieletniej, wezwała kierownika, on kolegów, a ci ostatni wyparli się znajomości z Basią, gdyż jej fotografia na legitymacji szkolnej pochodziła z czasów raczej minionych...  - No, panowie! - rzekł kierownik - Nie dość, że macie u siebie ,,dziecko'', to nawet nie wiecie, kto to?!

Prawdziwie siostrzane relacje nawiązałyśmy dopiero wtedy, gdy ja zostałam szczęśliwą mężatką, a Basia zaczęła studia. Pamiętam, jak ją przepytywałam przed kolejnym egzaminem z biologii, do dziś niektóre nazwy łacińskie płazów zostały mi w głowie. Doskonale tez pamiętam tytuł jej pracy magisterskiej. Ale co do doktoratu to już nie do końca... 

Dziś, gdy oddziela nas ocean i kilkanaście godzin lotu, jest zupełnie inaczej. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, rozmawiamy co tydzień o wszystkim. Widujemy się raz, czasem dwa razy w roku, ale to nieistotne. Łączy nas niezwykle silna więź...

Pytanie mam

Drobna sprawa, można nawet rzec, że trywialna, a zastanawia mnie od pewnego czasu... Chodzi o posługiwanie się obieraczką do warzyw.

W swoim zadufaniu (?) sądziłam do niedawna, że wszyscy robią to tak jak ja - czyli obierają ,,ku sobie''. Potem nagle zauważyłam, że Hania (moja Synowa) obiera marchewki ,,od siebie''. Ale złożyłam to na karb jej leworęczności. Nie wiedzieć czemu zresztą, bo to pewnie nie ma nic do rzeczy. Ze trzy dni temu w jakiejś reklamie znów ktoś obiera, tym razem ogórka,  z dołu do góry, na zewnątrz  i jest to osobnik praworęczny. 

Taką sobie teorię jeszcze dorobiłam, nie wiem, czy słuszną: obiekty dłuższe (ogórek, cukinia, pietruszka, marchew) można na oba sposoby. Ale już np. ziemniaka nie wyobrażam sobie obieranego ,,od siebie'', znaczy ku górze. Mogę się jednak mylić, choć w tym przypadku wersję ,,na zewnątrz'' uznałabym za wyczyn ekwilibrystyczny. 

I dlatego Was pytam, jak to jest z tym obieraniem? !

***

Nie ukrywam, że w ostatnich dniach nie było mi łatwo o czymkolwiek pisać... Choćby się chciało!
Szok, niedowierzanie, łzy...

Osobiście znam kilkoro ludzi, którzy od lat karmią się nienawiścią. Bardzo im współczuję, choć nie jest mi łatwo się z nimi od czasu do czasu stykać. Nie potrafię bowiem zrozumieć powodów...

 Z jedną z tych osób spotkam się po raz kolejny w sobotę. Powiemy sobie pewnie  ,,dzień dobry'' i tyle! Płaszczyzna porozumienia zerowa... Nie z mojej winy. Nie życzę Jej źle, bynajmniej. Już dawno jednostronnie zakopałam topór wojenny. Co do strony przeciwnej mam wątpliwości. Moją ,,winą'' wobec Niej jest chyba po prostu szczęśliwe życie rodzinne, a przedtem zawodowe ...


Otaczam się na co dzień ludźmi raczej zadowolonymi z życia. Owszem, pewne bolączki i ich dotykają, jednak to ten typ, który uważa, że szklanka zwykle jest w połowie pełna. Nawet wtedy, gdy życie szykuje nie najmilsze niespodzianki. A tych wśród moich bliskich nie brakuje...

Różności

Zbieram się do minireportażu zdjęciowego na temat moich najlepszych chwil z roku minionego. Zbieram się, oczywiście,  wraz z Małżem, jako technicznym. Tymczasem mój towarzysz życia tak zarobiony, że strach... Od rana do późnego wieczora maile, telefony itp. Z pracy ostatniej. 

Plan opiewał na pierwszego stycznia. Tymczasem już dekada minęła, a wciąż czasu brak.

Choróbska odpuszczają, na szczęście. Nawet dwumiesięcznego Jureczka nie ominęły, niestety. Jednak stopniowo idzie ku lepszemu!

Iga debiutuje w przedszkolu. Leśnym. Dla małych obywateli, którzy mają poznawać uroki natury. Zamiast najnowszych osiągnięć technologicznych. Na razie ,,wsiąka''  absolutnie, oby tak dalej!

Odkryliśmy z Małżem ,,kolorowe frytki'' w Lidlu. Z marchewki, kalarepki i fasolki. I już odczuwamy uzależnienie... Niby to dla dzieci...  Tak czy siak, jako seniorzy, a więc o krok od zdziecinnienia? Trzy razy w tygodniu pochłaniamy! Z ogromną przyjemnością.

I ptaszki dokarmiamy masowo. Dziś wydaliśmy sporą sumkę na słonecznik plus kulki tłuszczowe rozmaite. Wielka to frajda patrzeć, gdy się to skrzydlate towarzystwo zlatuje...

Styczniowo...

Iga rzęzi, ja takoż, Asia gorączkuje... Panowie na razie (tfu, tfu!) zdrowi. Szwagry, też zagrypieni,  ledwo żywi dotarli do USA. Taki początek roku...

Oczywiście, moja ,,rzeżączka'' bynajmniej mi nie przeszkadza w życiu towarzyskim. W sobotę przecudne spotkanie pełnego składu KGW na pięćdziesiątce jednej z nas. Nasza ,,jubilatka'' tylko metrykalnie półwieczna, bo i wyglądowo, i charakterologicznie po prostu żwawa smarkula! Impreza bardzo radosna, ze śpiewami, licznymi wybuchami śmiechu itp. 

A w zanadrzu kolejna, tym razem 40-tka. Mojej byłej uczennicy. Chyba będzie okazja, by popląsać. Bo tym razem w parach... Matko, czy ja jeszcze pamiętam, jak się tańczy?...

Gdzieś pomiędzy muszę udać się do okulisty. Albowiem coś mi się popsuło w prawym oku, do tej pory tym lepszym... Od lat nosiłam okularki -2 dioptrie na oba oczka. Teraz lewym widzę, prawym jakby przez mgiełkę, pewno zaćma, przywilej starości?... Przy tym czytam i krzyżówki rozwiązuję zawsze bez szkieł, nie potrafię też jeść uzbrojona w patrzałki. Nawet herbatki nie piję w okularach. 

 W niedzielę WOŚP. Od lat wspomagam systematycznie. Stosownym banknotem oraz słoiczkiem drobnych, zbieranych przez kilka miesięcy. Tak od złotówki w dół... Słoik po dżemie niemal pełny! Nabywam też koszulki, które przekazuję co roku Szwagrowi i Siostrzeńcowi, niech wiedzą w USA, co dla nas ważne.

Noworocznie

Lepiej, żeby nie sprawdziło się porzekadło, że jaki Nowy Rok, taki cały kolejny... Albowiem  w bliższym i dalszym towarzystwie jak nie żołądkówka, to katary, kaszle  i prychania. Istny pomór!

Osobiście też rzężę niezgorzej, a chusteczek zużywam ponad roczną normę krajową... Na szczęście bez dodatkowych atrakcji. Ani temperatury, ani w kościach łamania.

W 2019 wkroczyliśmy w grajdołku przy umiarkowanej kanonadzie pirotechnicznej. I w towarzystwie malutkiego (200 ml) szampanika na dwoje. Nie jesteśmy bowiem koneserami tegoż. 

O ile nasze dwie suki reagowały na fajerwerki tylko wzmożoną ciekawością, o tyle Asi Bilbo przerażony był już kilka dni wcześniej. Bo pojedyncze wybuchy było słychać. I, mimo tabletek na uspokojenie, ledwo przeżył Sylwestra... Kocica nasza tarasowa się nie ujawniła podczas ,,bombardowania'', więc trudno powiedzieć, jaka była jej reakcja. 

Postanowień noworocznych, jak wiecie, nie popełniam od lat. Za to otrzymałam wytyk służbowy od mojej poznańskiej Marysi, że nie odezwałam się w nocy z życzeniami. No, może wobec tego  cały rok będę ,,potępiana''... Trudno!~

Jutro goszczę Sister i Szwagra. Oj, będzie się działo! Michał przetestuje wszystkie ubiegłoroczne nalewki, tym razem wyjątkowo w towarzystwie Małża, który ten jeden raz w roku degustuje alkohole mocniejsze niż piwo. My z Basią pozostajemy wierne białemu winku... W menu obiadowo-kolacyjnym różności, bo Szwagier mięsożerny, a Sister  wegetarianka. Ja w zasadzie od dwóch miesięcy prawie też. Nie oparłam się jednak w Święta kaczce w wykonaniu teściowej Asi... 

Wszystkim moim Sympatykom życzę cudownego roku! Bez niemiłych niespodzianek Losu...