Chłop w dom, telepki won!

Mam już moje Szczęście z powrotem w domu, ale co przeżyłam, to przeżyłam!

Wczoraj jakieś telepki cały dzień, ciśnienie wariowało, jakieś totalne zawroty głowy niczym po solidnym nadużyciu. Mimo to normalne obowiązki plus dwie wizyty w szpitalu. Na szczęście druga szybka i sprawna, bo z Asią samochodem.

Ciężkim przeżyciem było późnowieczorne wyjście z psem. Dobrze, że śniegu nasypało, więc było dość jasno, a u mnie kurza ślepota. Postanowiłam puścić gadzinę luzem. W pewnym momencie zobaczyłam w oddali kota! Natrudziłam się nieźle, by Ery uwagę odwrócić, ale się jakimś cudem udało!

Dziś rano jeszcze trochę kołowacizna się utrzymywała. O dziwo, lepiej mi było na dworze niż w pomieszczeniach. Po dwunastej zameldowałam się u Małża, był już po kontrolnym prześwietleniu, ale wyników jeszcze nie znano. Lekarze płci obojga dawali sprzeczne informacje. Ordynator twierdził, że jest szansa na wyjście, młodsze doktory stanowczo wetowały tę koncepcję.

Około szesnastej postanowiłam wybrać się na drugą wizytę. Parę minut wcześniej usłyszałam chrobot klucza w zamku. Weszła Asia z okrzykiem: - Niespodzianka!

A za Asią ukazał się Małż. W szlafroku i kapciach! Tylko moje szalone dziecię było w stanie namówić ojca do podobnej eskapady. Bo ,,po co czekać, jechać do domu po ubrania, szukać znów miejsca na parkingu, skoro teraz się udało stanąć na wprost drzwi wyjściowych?''.

I tak odzyskałam chłopa! Telepki poszły się bujać na drzewo, wszystkie dziwne objawy ustąpiły. Trochę tylko przykry jest fakt przymusowej separacji od łoża... By nie urazić! Ot, Era nam ,,post'' urządziła...

Na razie dwa tygodnie L-4. Co potem? Zobaczymy... Jak znam życie, będzie się wyrywał do ,,mas, do roboty, do partii''. Ale od czego negocjacje...