Czerwony dywan

Noc czerwonego dywanu... Trzymam kciuki za naszego Kamińskiego.

Osobiście czerwony dywan kojarzy mi się nieodmiennie z opowieścią Mamy, po wielokroć powtarzaną, a dotyczącą jej i Taty ślubu kościelnego. Ponieważ ,,co łaskę'' wręczyli tę z wyższej półki, przynależał im się do kroczenia w obie strony ów krwisty kobierzec. Natomiast, gdy odchodzili od ołtarza, kościelny w dzikim pośpiechu dywan zwijał, gdyż kolejna para była mniej hojna. O mało się Rodzice  nie obalili wskutek tych działań!

Działo się to roku pańskiego 1952-ego, więc wniosek oczywisty, iż przywiązanie sług bożych do dóbr czysto materialnych to nie jest wynalazek ostatnich lat...

***

Spokojna, leniwa niedziela za nami. Małż na tyle w formie, że nawet późnym wieczorem osobiście z Erą wyszedł. ,,Babcia stała na balkonie'', pilotując okolicę na wypadek pojawienia się kota. Jeden się nawet objawił. Era była akurat luzem, więc się zerwała do pościgu, ale że jest zdecydowanie psem krótkodystansowym, odpuściła sobie po circa stu metrach i grzecznie wróciła.

Tęskno mi w pielesze okrutnie... Może pod koniec tygodnia uda się wyjechać. Byle śnieg stopniał, bo auto grzęźnie w zaspie wielkiej aktualnie. I jako jedyne przed blokiem jest przykryte ogromną  białą czapą. Na szczęście na nadchodzący tydzień zapowiadają w telewizji przedwiośnie...