Impuls

Ciotka Irka przybyła parę minut po trzynastej. Mama zbolała, blada, ledwo zdołała przy mojej pomocy usiąść na krześle. Tu dodam, że ubrałam ją dziś, ale nie w standardowy jej przyodziewek, bo nie zamierzałam walczyć z pasem i pończochami. Tak, tak, nigdy w życiu nie włożyła rajstop! Nadziałam jej (o dziwo, bez oporów nijakich) swoje ciepłe getry, do tego długi sweter. Nie powiem, wyglądała fajnie, bo szczuplutka taka, w pasie wcięta...

Zrobiłam kawę (Mamie też, trochę słabszą, ale prawdziwą), postawiłam na stół truskawki, jakieś ciasteczka. I wyjęłam tę butelkę, do której się Mama próbowała dobrać ze dwa tygodnie temu. Nalałam jej troszkę mniej niż nam, tak niepełne pół kieliszka. Oko zabłysło natychmiast! Wylizała do czysta, nawet palcem sobie pomagając...

Było jakieś dziesięć minut po wyjściu ciotki. Zdążyłam akurat posprzątać ze stołu i zapakować co trzeba do zmywarki. Usiadłam na papierosa. Nagle słyszę człap-człap... Patrzę, a tu Mamidło bez balkonika żwawo posuwa do kuchni! Troszkę się ściany trzyma dla pewności, ale idzie. Sama!

Ja, jak szpieg, za nią. Umyła swój kubek, przetarła blat, zaczęła jakieś niewidzialne gołym okiem okruszki z podłogi zbierać. Znaczy, normalnie, jak dotychczas.Wstaje bez pomocy, balkonik wrócił do szafy. Pampersy też.

I teraz pytanie: co zadziałało? Kawa? Wizyta? A może siedemnastoprocentowa naleweczka z Lidla? Ot, zagadka! A druga, czy to tylko przejściowa poprawa... Niechby nawet, każdy dzień się liczy!