Re-osadnictwo

O Mamie napiszę za parę dni, jak się już sytuacja unormuje i ja się z nią oswoję. W każdym razie nie jest źle... Najpoważniejsze obawy się nie potwierdziły.

***

Tymczasem w pieleszach wciąż odkrywam jakieś braki. W środkach chemicznych, przyprawach, sprzętach (bo sporo wywieźliśmy przez te ponad półtora roku)... I jeszcze pełna nieświadomość w kwestii śmieciowej rewolucji, co to przecież już zarutko. Nic to, Sołtysa dopadnę gdzieś rano, to się przepytam!

Małż nagle dziś oświadczył, iż nie zdawał sobie sprawy, że nasze małe mieszkanko takie ,,zapuszczone''. W sensie, że już nie ma gdzie szpilki wetknąć. A kilka ,,szpilek'' właśnie przywiózł. Skutek stwierdzenia taki, że zaczął poważne remanenty w swojej ,,jaskini'' i rzeczy aktualnie najpotrzebniejsze wyrugowały najpotrzebniejsze do wczoraj. Całkiem sporo tych ostatnich opuściło lokal, ku mojej radości!

Mnie z kolei czeka kolejna przedzierka konfekcyjna, bo też nie mogę się w szafie i na półkach zmieścić. A przecież jeszcze w Gdyni sporo zostało...

Skupiać się muszę co i raz nad tym, gdzie szklanki, gdzie sztućce, gdzie kosz na śmieci. Bo tu jakby negatyw w stosunku do mieszkania Rodziców. A mój umysł schematyczny...

Wczorajszy wieczór spędziliśmy z Małżem na tarasie, paląc małe ognisko w naszym wielkim grillu i napawając się wreszcie ciszą, przerywaną tylko odgłosami natury. Małż uznał, że to były bardzo udane imieniny... Wreszcie odpoczynek od zgiełku wielkiego miasta.

Na razie nie wybiegamy do przodu poza datę 31 lipca. Staramy się nacieszyć obecnością w DOMU... Co potem? Zobaczymy!