Nowy dom

Dom - odwieczne marzenie Małża, moje nie, bynajmniej. Małż najchętniej by gdzieś na zupełnym pustkowiu osiadł. Wyspiarskie korzenie mu się odzywają. Najlepiej, żeby najbliższy sąsiad oddalony  był co najmniej o kilometr. Ja - zwierzę stadne - bez towarzystwa ani rusz. Blokowe stworzenie od urodzenia niemal. Pod tym względem nie dobraliśmy się zupełnie.

Kilka lat temu odetchnęłam z ulgą, gdy udało się sprzedać niedokończoną budowę. Myśl o zamieszkaniu tam napawała mnie zgrozą. Wśród obcych, w domu naprawdę sporym, do tego trzykondygnacyjnym. Biegać po schodach i sprzątać taką landarę na stare lata?!

Ale oto dziś Małż dostał dom.

Teraz należy uściślić, jak w tych starych dowcipach o radiu Erewań. Tak, to prawda, ale nie dostał, tylko kupił i nie dom, a domek. Może nawet domeczek bardziej. 190 na 150 cm. Do ogródka. Na narzędzia. Na pewno bez współlokatorów. Chyba, że się jakiś  jeż wprowadzi albo insze stworzenie boże.

Radość była niczym z pozyskania willi. Przyćmiona jedynie faktem, że z powodu wstrętnej pogody niemożliwy był natychmiastowy montaż. I zagospodarowanie wnętrza.

Mam nadzieję, że zagracenie obiektu nastąpi szybko, bo jak P. zaczął przebąkiwać, że ,,od biedy można by tam nawet przenocować'', poczułam się dziwnie zaniepokojona. Czyżby istniał jakiś plan, o którym pojęcia nie mam?

Słyszy się to i owo o dziwnych zachowaniach niektórych panów po przejściu na emeryturę.  Rzecz dotyczy głównie pracoholików. Jesteśmy więc w grupie podwyższonego ryzyka. Małżowi zostało 11 miesięcy pracy. Czyżby już coś knuł?... Niby nic na to nie wskazuje. Ale wiadomo, może być różnie...