Dwa miłe dni z maleńkim smuteczkiem w tle...

Smuteczek, bo Asia z maleństwem nadal w szpitalu. Igunia ma jakiś lekki stan zapalny, podwyższone nieznacznie CRP, więc póki nie spadnie, nie puszczą... A wiadomo, że chciałoby się już do domu!

***

Niecała doba z Sister i Szwagrem. Przyjechali w poniedziałek po siedemnastej, odwieźliśmy dziś ok. piętnastej. Już w czwartek wracają do USA. Najważniejszy cel przyjazdu osiągnięty - marzyli o ,,porządnym'' Sylwestrze, by się wytańczyć do białego rana! Rzecz w Stanach przez ostatnie 12 lat nie do osiągnięcia...

Wczoraj rozmowy do późnej nocy, degustacja moich nalewek (to głownie panowie) i po prostu cieszenie się sobą. A dziś krótki wypad do powiatowego miasteczka i obiad w sąsiedniej wsi. Z pewnym lękiem zapraszałam, bo byliśmy tam dotychczas dwa razy: raz na bardzo dobrym obiedzie, potem na weselu, gdzie menu było najsłabszym ogniwem uroczystości.

Dziś jednak wszystko było na poziomie. A już obsługa kelnerska  z najwyższej półki. Wręcz nie do wiary, że można spotkać taki ewenement w, co tu dużo mówić, prowincjonalnym grajdołku... Akcent przystojnego młodzieńca wskazywał na niepolski rodowód, i rzeczywiście, okazało się, że to Ukrainiec, od siedmiu miesięcy pracujący w Polsce. Przyznał się nam, że ma wciąż wielki kłopot z odmianą liczebników i rzeczowników: czy dobrze jest ,,dwom paniam'' na przykład...

Jedzenie było pyszne i pięknie podane, Basia nawet zdjęcia zrobiła talerzom przed konsumpcją. Moje pierogi z karkówką i sosem z borowików były niewiarygodne! Chyba pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się mruczeć z rozkoszy przy jedzeniu... I spróbowałam (kolejny debiut) przepiórki, którą nasi panowie wzięli na przystawkę... Tak zaszaleliśmy! Odrobina luksusu przy okazji goszczenia ,,Amerykanów''!