Jak to w szpitalu było

Przede wszystkim było dużo lepiej niż się spodziewałam! Pod każdym względem.

Oddział chirurgii onkologicznej bardzo nowoczesny. Przynajmniej, jeśli porównam warunki z tymi sprzed kilku lat, gdy w innym gdyńskim szpitalu leżał Tato. Łóżka z automatycznym podnoszeniem i opuszczaniem całości i podgłówka, w każdym pokoju łazienka z prysznicem, kibelkiem i bidetem, czyściutko itp. Oczywiście tylko historia z pościelą tradycyjna, czyli albo masz przykryte nogi, albo korpus! :)))

Ku mojej nieopisanej radości nie pamiętam nic pomiędzy dotarciem na salę operacyjną a znalezieniem się post factum w pooperacyjnej. Z pewnością musiałam choć na moment oprzytomnieć w  tzw. wybudzalni, ale co tam ewentualnie czyniłam, zostaje tajemnicą. I świetnie! Bo ponoć różnie bywa, zwłaszcza z seniorami, bezpośrednio po narkozie.

Współtowarzyszki na sali miałam znacznie młodsze, co mnie niezmiernie cieszyło. Obawiałam się bowiem bardzo przebywania non stop np. z permanentnie jęczącymi staruszkami, albo z pacjentkami o naturze nadmiernie roszczeniowej (delikatnie mówiąc). A tu nic z tych rzeczy, za to mnóstwo wspólnych tematów, a momentami nawet kupa śmiechu...

Na personel nie mogę powiedzieć złego słowa, choć gdybym była czepialska, pewnie coś by się znalazło. Jedna tylko pielęgniarka robiła wrażenie, że jest tu za karę. Nieustanie ciężko wzdychała i stroiła cierpiętnicze miny.

Przez ostatni tydzień przed operacją pracowicie gromadziłam dwuzłotówki na telewizję, a tu zaskok - za darmo było! Może to specjalny bonus dla tych z ,,niebo-raczkiem''? Inny bonus to upominek, który dostałyśmy jako świeżo upieczone amazonki od firmy oferującej peruki i protezy piersi. Skromny, aczkolwiek miły.

Zaraz następnego dnia po zabiegu zaczęto nas intensywnie rehabilitować. Szczególnie gorliwa w tym względzie była para studentów-praktykantów. Potrafili siódme poty z nas wycisnąć, każąc ćwiczyć przez jakieś 40 minut. Odwiedzały nas też panie ze stowarzyszenia Amazonek z mnóstwem pożytecznych porad, broszurek  i informacji.

Drobne niedogodności (np. absolutny brak papiurka toaletowego i ręczników papierowych przez cała środę) raczej mnie bawiły niż złościły. W końcu najważniejsze było to, że nic nie bolało. Nawet nie brałam już od środy przydziałowych leków, bo po co?

Oczywiście nie marzę o powrocie do podobnej placówki, tfu-tfu, odpukać!, ale cieszę się, że wszystkie moje przedszpitalne obawy okazały się płonne.