17/25, jak ktoś woli - 68%

Tyle sesji radioterapii już za mną. Jeszcze osiem i wolność!...

Od wczoraj ludzi na mojej trasie codziennej wreszcie mniej. Nawet nasz wiejski autobus przestał się spóźniać. W Gdańsku już nie takie tłumy, jak w czasie Jarmarku, wakacje z wolna się kończą, więc turyści też w odwrocie. Mimo to wciąż szybkim truchtem się przemieszczam do kolejnych środków lokomocji. A może i kurcgalopkiem nawet...

Gdy już docieram do szpitala, dość szybko mnie wołają do kabinki i wychodzę po niecałej godzinie.  Jednak był wyjątek, który przypłaciłam pierwszymi (i mam nadzieję, ostatnimi) , od czasu gdy w listopadzie zaczęłam leczenie ,,skorupiaka'', łzami.

Coś było nie tak przy pomiarach promieniowania i doktor wysłał mnie  na tzw. symulator. Tam odczekałam ponad półtorej godziny, bo byłam poza normalną kolejką. Wróciłam na terapię, wtedy się okazało, że nie tak zaraz, bo fizycy muszą coś opracować, znów czekanie. I wtedy złapałam doła. Oczy zrobiły się mokre i rozchlipałam się jak moja ośmiomiesięczna wnusia...

Poza tą sytuacją wszystko w porządku. Żadnych dolegliwości związanych z naświetlaniami nie posiadam, troszkę rano gardło boli, bo przełyk nieco nadpalony, ale poza tym nic się nie dzieje. Marzę tylko o dniu, gdy będę mogła się wreszcie porządnie umyć, pomoczyć  w wannie i pozbyć się fioletowych kresek, które już niejedną część garderoby mi poznaczyły...

***

Z innej beczki. Ja, zdeklarowana psiara, cierpiałam przez dwa tygodnie z powodu nieobecności naszej tarasowej koty. Buraska przebywała w klinice jakiejś fundacji, która sterylizuje bezpańskie zwierzaki. Dziś kota została przywieziona z powrotem. Pani ostrzegała, że przez jakiś czas zwierzę może być ,,obrażone'', ale nic takiego się nie działo. Już po kilku minutach Bura przyszła się pomiziać, choć do tej pory rzadko dawała się głaskać. Wracam więc od jutra do obowiązkowego karmienia. I fajnie!