***

Jakże różne, niekiedy zadziwiające skutki miewają obecne upały... Ot, choćby to, że nagle staliśmy się jako ,,suweren'' ekspertami od pogrzebów! Dotychczas podobno znaliśmy się tylko na polityce, medycynie i edukacji, a tu nagle wysyp nowych ,,specjalistów''.

Pierwsza w moim życiu uroczystość pogrzebowa miała miejsce w chwili straszliwego upału, też w sierpniu, przy temperaturze adekwatnej do obecnych. Miałam wtedy 22 lata, a moja garderoba ówczesna była praktycznie pozbawiona odzieży w kolorze czarnym. Owszem, była jakaś spódnica i jeden sweter, ale to wszystko ewidentnie zimowe! Mamidło uparło się jednak, bym to odziała. Jak dziś pamiętam swoje cierpienie... Oraz oburzenie Mamy na widok jednego z moich młodych kuzynów, który przybył w żółtej koszuli i wściekle czerwonym garniturku z szalenie wtedy modnej grempliny... A należy podkreślić, że nie był on artystą!

Nie dziwcie się, że wobec opisanych faktów, niemal z zazdrością patrzyłam na ,,kreacje'' żałobników Kory i Tomasza Stańki. Owszem, pewnego rodzaju lekki szok wywoływały niektóre kompozycje, zwłaszcza męskie. Niemniej daleka byłam od zgorszenia. W przeciwieństwie do ,,zdrowego'' trzonu komentatorów. Widać nie osiągnęłam jeszcze etapu starej ciotki, która siedzi na kanapie i ma za złe?...

Rozbawiły mnie też reakcje różnej maści ,,świętoszków'' na świecki charakter obu uroczystości. Oraz pretensje niektórych uczestników o publikacje ich mało twarzowych fotografii. Nie mówiąc już o tym, że generalnie nie jestem zwolenniczką robienia zdjęć przy tego typu okazjach. Szczególnie tych bardziej prywatnych...