Pączkowanie

Trzydzieści trzy sztuki  tłustoczwartkowe obowiązkowe zostały rozparcelowane. Nawet nieźle mi produkcja szła. Gdy zagniotłam ciasto, miałam czas by wyskoczyć do biblioteki zmienić zestaw lektur. W drodze powrotnej zapisałam się do drugiej placówki na końcu mojej ulicy, dzięki czemu wróciłam obładowana apetycznym sześciopakiem kryminalnym!

Przez tę godzinkę z okładem ciasto pięknie wyrosło i mogłam zacząć turlanie. Kolejną przerwę na ,,rozrost'' wykorzystałam na zrobienie obiadu. Na dziś i jutro. O 15.30 zakończyłam prace kuchenne i mogłam się przez godzinkę oddać lekturze w pozycji horyzontalnej.

Potem przybyła Ciotka-sąsiadka spróbować produkcji. Skonsumowały z Mamidłem po dwie sztuki. Ja już wcześniej wypatrzyłam sobie jedyny egzemplarz mini. Wszak niepolitycznie byłoby częstować, a samej nie zjeść.Mogłoby się to wydać podejrzane

Małż na widok pozostałych dwudziestu ośmiu sztuk tylko się rozpłynął w błogim uśmiechu. - Mogę dwa? - spytał z ,,pewną taką nieśmiałością''. - Kotek, to Ty masz za wysoki cukier, sam zdecyduj!

- Wiesz, ja w pracy tylko jednego zjadłem, nie chciałem, ale mnie dziewczyny prawie przymusiły! - zreferował. Po czym wciągnął przydziałowy żurek, poprawił dwoma pączkami i poszedł do komputera. Za chwilę podchodzi do mnie i rzuca mój sztandarowy tekst: - Chyba mam szmatę, nie charakter, ale MUSZĘ jeszcze jednego! Przecież to tylko raz w roku, nie?

Zostało 25 okazów. OK. 20.30 miała wpaść Asia po przydział dla niej i Zięcia. Przedtem zajrzała pani Asia-opiekunka z talerzykiem ślicznych miniaturowych i równiusieńkich faworków. Era ją tak wylewnie przywitała, że chyba z 5 sztuk spadło na podłogę. - Pani Asiu - proponuję - to ja pani w rewanżu po pączku dla rodzinki, co? - Proszę mi nawet nie wspominać o pączkach! - zakrzyknęło dziewczę i pierzchło (pierzchnęło?)

Asia wpadła z okrzykiem: - Biorę całą resztę! Damy radę z Michałem!

Ocaliłam dziewięć. Tylko nie bardzo wiem dla kogo... Małżowi może jeszcze pozwolę na jedną sztukę. Reszta chyba dla Mamy? Jeszcze jutro spróbuję wetknąć coś pani psycholog, gdy przyjdzie na terapię. Jeśli się dziś nie przesyciła, jak pół Polski!

Zastanawiałam się podczas procesu wytwórczego, ile też lat liczy sobie przekazywany z pokolenia na pokolenie po kądzieli przepis na te nasze pączki. Takie inne niż wszystkie mi znane. I kiedy pierwszy raz zrobi je Asia... Bo ja chyba dopiero z siedem lat temu pałeczkę  po Mamie przejęłam. A ona je robiła dla nas prawie 30 lat... Matko kochana, to ja mam tak do osiemdziesiątki ciągnąć?!