Z koniem się nie kopię

Jak już sobota przeminęła i dotarło do mnie, że nie pojadę do domu, to zrozumiałam, że ten zaczynający się tydzień muszę przecież przetrwać. Bo to właśnie ten koń, z którym nie ma po co się kopać.

Dodatkowo sobie wykombinowałam, że ten tydzień to czas, gdy powinnam zapracować na jak najlepszy urlop. Zapiszę Mamidło do fryzjera, niech ją pięknie ufryzują i obetną, bo szybko włosy urosły i trudno z nimi coś porządnego zrobić. A choć tylu rzeczy już bidna nie pamięta, to w lusterko i owszem, zagląda kilka razy dziennie. Więc niech tam znów zobaczy damę...

Tatkowy ogródek też dopieszczę przed wyjazdem. A co? Niech  Tato spogląda nań z góry i docenia! Kurhanik już obsadzony w znacznej części, byle trochę deszczu, to się zielone porozrasta.

Dziś zasadziliśmy jeszcze piwonię, mój ulubiony kwiat. I coś mi się w związku z tym przypomniało. Dawno, dawno temu, gdy rodzice moich uczniów jeszcze nie uważali, że tylko kwiaty nabyte za pieniądze są godne podarowania na koniec roku, dostałam istne morze piwonii. Takich z przydomowych ogródków. Wazonów nie miałam zbyt wiele, ale posiadałam olbrzymią szklaną misę, do której nalałam wody i powrzucałam same główki kwiecia. Pachniały bosko i cieszyły oczy do połowy lipca...To będzie na zawsze jedno z moich najpiękniejszych wspomnień!

W pieleszowym ogrodzie mam dwa krzaki piwonii. Amarantową i ciemnoróżową. Długo czekałam, by zakwitły, bo najpierw były przez 3-4 lata pojedyncze kwiaty i dopiero rok temu nastąpił ,,wysyp''.

Nasadziliśmy tu, w Gdyni, bardzo wiele nowych roślin wieloletnich. Bez zastanawiania się, co dalej... Przyszłe losy zarówno mieszkania rodziców, jak i przynależnego doń trochę nieformalnie ogródka, są bliżej nieznane. Notarialnie to własność Asi. Zrobi, co zechce, gdy przyjdzie czas na decyzję... Jeśli własność przejdzie w obce ręce, oby to były ręce miłośnika roślin!