Troszkę minorowo

Jak to w życiu - co się polepszy, to się popieprzy!

Po miłej sobocie niedziela pod znakiem choróbsk. Obudziłam się z bardzo bolącymi barkami i ramionami. Jakby mnie kto kijem baseballowym ponaparzał... Ale obowiązki kury domowej wzywały, by choć obiad uwarzyć.

Wyjęłam na noc do odmrożenia kurzy biust z zamiarem popełnienia kotletów. Coś mi to mięsko nie zapachniało jak należy. Obmyłam kilkakroć, dalej odorek! Więc całość do kosza. Dobra, ale jakiś obiad być musi!

Zrobiłam na szybko taką papaciaję z kiełbaski pokrojonej w kostkę, papryki, cebuli i jabłka. Do tego ziemniaki i zasmażane buraczki. Całkiem dobre to wyszło, choć Małż jakoś tak wolniej niż zwykle konsumował i bez zbytniego entuzjazmu.

Niecałą godzinę później nastąpił istny armagedon! Moje szczęście ślubne pozieleniało, pobladło i... ledwo zdążyło do łazienki! Odgłosy dobiegające zza drzwi były naprawdę przerażające... Miałam wrażenie, że w ramach torsji wyeksportuje zaraz wszystkie narządy wewnętrzne!

Na jednym razie się nie skończyło. Średnio co godzinę sprint i odgłosów ciąg dalszy. A zieleń na potwarzy coraz bardziej intensywna... Odmówił, mimo moich nalegań,  stanowczo: mięty, gorzkiej herbaty, węgla itp. Ostatni bieg o trzeciej nad ranem...

W pracy troszkę się sytuacja uspokoiła, jednak nic prawie dziś nie zjadł. Mimo, że w planie było przyjątko opłatkowe. Przyznał się jedynie do wypicia barszczyku...

Tymczasem Asia, która ma cały tydzień ,,śpiewany'', zachrypnięta i z gardłem bardzo obolałym.

Moje górne kończyny już odrobinę sprawniejsze, ale dalej obolałe. I jakby na dobitkę dowiedziałam się, że dziś nad ranem zmarła moja ulubiona babcia-sąsiadka. Ta od siekierki! Dziewięćdziesiąt sześć i pół roku! I tylko te ostatnie pół już bez wychodzenia z domu. Jeszcze w lipcu krzątała się po podwórku, a raz nawet zaprosiła mnie na kieliszeczek... Dusza-człowiek! Jak niemal wszyscy przedwojenni ,,ź Wilna''... (tak ma być - ,,ź Wilna'', tak babcia mówiła!).

Żadna śmierć nie przychodzi w porę. Ale zawsze mi się wydaje, że szczególnie nie w porę właśnie tak tuż przed Bożym Narodzeniem lub Wielkanocą. Jak trudno się bliskim radować świętami kilka dni po takim zdarzeniu...