Tydzień po psem

Nie tylko z powodu pogody, niestety...

Na poprzedni piątek mieliśmy wyznaczoną wizytę u psiego doktora. Zamiast pana Jarka powitała nas tym razem młoda pani weterynarz. I zaraz rzuciła pytaniem: - Dlaczego sunia tak łepek przekrzywia na jedną stronę?

- Może się dziwi, że nie ma doktora? - zażartowałam sobie ot tak, z głupoty na uciechę. - A mnie to wygląda na zapalenie ucha. Trzepie głową? - No, trzepie czasem...

I się zaczęło! Czyszczenie uszu, wciskanie maści, antybiotyki i prawie codzienne wizyty. Plus uzupełnienie leków na poprzednie  niedomagania. Od piątku do dziś wartość Ery wzrosła o kolejne 8 stówek.

Daliśmy się namówić na worek ,,mercedesa'' wśród karm. Ma cuda działać na stawy. Obawiam się, że jak dalej tak pójdzie, to przy tylu specyfikach usprawniających mobilność, tylko patrzeć, jak wystawimy Erkę do wyścigów z chartami! Może się wtedy troszkę odkujemy?...:)

Walka o zdrowe uszy ma trwać kilka miesięcy. Tyle, że już bez konieczności biegania do lecznicy...

***

Weekend znów się zapowiada dla mnie mocno imprezowy. W piątek garden-party z okazji okrągłej rocznicy ślubu naszej szefowej KGW. W sobotę w Ostrzycach, na Kaszubach, zamierzamy wpaść na kilka godzin  do Ostrzyc, na Kaszubach, na zjazd absolwentów elektroniki na PG, by spotkać się z rajdowymi przyjaciółmi sprzed niemal czterdziestu lat. A w niedzielę z kolei koleżanka z mojej grupy na polonistyce chce się spotkać z paroma osobami z czasu studiów, bo z Anglii na krótko po latach przybyła.

Stasia i Marysia - moje dwie bliskie koleżanki, które przede mną poszły na emeryturę - powtarzały mi często, że dopiero na tym ,,starczym bezrobociu'' ma się czas wypełniony po brzegi. I coś w tym jest!

Czy ja kiedyś bym pomyślała, że po 60-tce będę prowadzić tak intensywne życie? A już ten rok jest naprawdę wyjątkowy... Ale dobrze, bo kto wie, co będzie dalej? Może to już ostatnie takie szaleństwa... W końcu SKS musi i mnie kiedyś dopaść!

***

I jeszcze trzy słowa z innej beczki. Poszłam wczoraj na plotki do mojej tutejszej Halinki. Przez półtorej godziny opowiadała mi swoje przeżycia z podróży do Norwegii, dokąd polecieli z mężem do córki i zięcia. Hali do tej pory nie sposób było namówić na jakikolwiek wyjazd dłuższy niż kilka godzin. A tu i samolot, którego bała się przed podróżą chyba bardziej niż ja, i jakaś karkołomna wyprawa na lodowiec, no koniec świata!

Słuchałam niemal z otwartą buzią. I coraz bardziej się cieszyłam... Mam nadzieję, że się dziewczyna przełamała i świat zacznie ją ciągnąć. Nie, żeby zaraz się szwendać po Egiptach itp., ale nawet z Kołem rok temu nie dała się wywieźć na dwa dni do spa... Teraz jej nie darujemy! Mamy mocny argument.