Zawsze mam tremę...

..., gdy przychodzi gotować ilości hurtowe. Nie umiem co prawda i na dwie osoby, zawsze mi więcej wyjdzie, więc ze troje dodatkowych złaknionych co dzień na obiad by się załapało. Jednak, gdy wypadnie mi wyprodukować porcji kilkadziesiąt, pojawia się obawa, że coś nie wyjdzie...

Pierwszy raz z takim zadaniem zmierzyłam się ze dwadzieścia lat temu. Na zabawę szkolną zobowiązałam się ugotować gar flaków, tak circa dla 120 osób. Tu należy dodać, że debiut był podwójny, albowiem flaki dotychczas znałam jedynie od strony konsumenta. Do dziś się dziwię, że się udało!

Dziś z trzema gospodyniami szykowałyśmy leczo na jutrzejsze sołeckie dożynki. Chętne do pracy były, do objęcia roli brygadzisty nikt się nie palił, więc się zgłosiłam jako głównodowodząca. I zaraz pożałowałam, że jedenaste przykazanie wciąż mi gdzieś z pamięci umyka...

Jak już dowodzę, musi być po mojemu. Odmówiłam więc np. stanowczo udziału pieczarek w daniu, choć część koleżanek je dodaje. Nie podjęłam tylko batalii o wykwintniejszy rodzaj wsadu mięsnego, godząc się na kiełbasę śląską.

Całkiem sprawnie poszła nam robota, uwinęłyśmy się w dwie godziny z obieraniem, krojeniem, podsmażaniem i duszeniem. Doprawiałyśmy potrawę wszystkie cztery, by uzyskać finalnie bardzo przyzwoity efekt. Teraz tylko liczymy na sukces w postaci godziwego utargu!

Po raz pierwszy dziś został użyty nabyty niedawno sprzęt w postaci tzw. taboretu, do którego podłącza się butlę gazową. Bardzo pożyteczne urządzenie na podobne okazje!

***

 To jutro poszaleję w rytm discopolowych hiciorów...