Gruzja, cz.III

Adrenaliny dostarczyła nam wyprawa do stóp Kazbeku. W niedzielę.

Najpierw było stosunkowo łagodnie. Owszem, góry wkoło, ale niestraszne. Z perspektywy samochodu wyglądające na mięciutkie, jakby pokryte mchem. Po drodze niesamowita czerwona góra, u stóp której należało obowiązkowo napić się ,,żelaznej'' wody. Tamże pierwsza z egzotycznych dla nas toalet. Koszmarek! Potem coraz wyżej, to po lewej, to po prawej, przepaście. Nieswojo się czułyśmy, i ja, i Magda. Ona nawet bardziej... Aż musiała zażyć ziołowego ,,uspokajacza''.

W miejscowości Kazbegi przesiedliśmy się z naszego wynajętego pojazdu do specjalnie przystosowanego mitsubishi, który to miał nas powieźć w górę. No, to było przeżycie! Ścieżka pod górę wąska, kamienista, pojazdem nieźle rzucało we wszystkie strony, po drodze mijanki ze zjeżdżającymi, samochody niemal ocierały się o siebie. Po prawej prawie ocieraliśmy się o poszarpane skały. 

Deszcz padał solidnie, na myśl o drodze powrotnej w dół cierpła skóra. Bo widzieliśmy, jak zjeżdżające pojazdy niemal zawisały prawymi kołami nad przepaściami. Nic więc dziwnego, że w cerkiewce na górze zapaliliśmy świeczki w intencji szczęśliwego powrotu! 

Deszcz lał coraz intensywniej, nie było gdzie się schronić, bo jedynie miejsce pod dachem stanowiła maleńka cerkiew, pełna ludzi. Czekaliśmy na powrót naszego mitsubishi, moknąc i marznąc. W końcu przyjechał, drogę w dół pokonywaliśmy w nabożnym milczeniu. Udało się, uff!!!

W miasteczku zjedliśmy obiad, w knajpce zaproponowanej nam przez kierowcę ,,górskiego''. I to był jedyny w czasie pobytu posiłek średnio smaczny, za to bardzo drogi...

Wieczorem, po tych przeżyciach, drugie przyjątko u rodziców Rusiko. Tym razem odważyłam się zapytać gospodarza, czy kobieta może wygłosić toast. Otrzymałam pozwolenie i wypiliśmy zdrowie naszych młodych zakochanych, bo przecież gdyby nie ich gorące uczucie, nie znaleźlibyśmy się w Gruzji...