Pradawne obciachy muzyczne

Jako babcia, niekoniecznie ,,nadążająca'' za tym, co aktualne i modne, z dużym opóźnieniem poznałam fenomen dzieła muzycznego o ,,onej'', co tańczy dla ,,onego''... Nie wstrząsnęło mną ani na plus, ani na minus. Ot, ciekawostka socjo-muzyczna.

Ale zaciekawiło mnie co innego. Wpadłam bowiem wczoraj na pół minutki do koleżanki, by coś odebrać. Rodzinka właśnie utworu słuchała. B. wyraźnie się zażenowała tym faktem, co mnie rozbawiło i przypomniało czasy, gdy byłam smarkulą.

Nie wiem, jak to jest teraz, bo dzieciaki z wieku nastoletniego wyrosły, a wnuki są malutkie. Ale pamiętam, że w czasach podstawówkowych czasami zapierałam się, niczym św. Tomasz, moich ukochanych ,,Skaldów'', gdy otaczali mnie wkoło sami admiratorzy ,,Czerwonych Gitar''. Nikt wtedy nie znał pojęcia ,,obciach'', ale zjawisko istniało.

Obciach średni to było słuchanie np. Toma Jonesa, który akurat na mnie bardzo oddziaływał pięknym głosem. Ale nie był stricte big-bitowy... Gdyby znalazł się wtedy jakiś desperat płci obojętnej, który by zadeklarował sympatię do Połomskiego lub Santor, byłby na wieki potępiony towarzysko. To bowiem był już obciach na maksa. Na samym dnie pozostawał  wtedy już tylko samotny Mieczysław Fogg...

Tak więc skrzętnie należało ukrywać pewne muzyczne upodobania, jeśli nie chciało się narazić na ostracyzm. Indywidualizm bowiem stanowczo nie był w modzie.No, chyba że w Liceum Plastycznym w Orłowie...Ale to były wyżyny niedostępne dla nas, szaraków.

Trwająca nieprzerwanie do dziś miłość do piosenek przedwojennych była więc tajemnicą, której by ,,dzikie rumaki nie wydarły mi z duszy''. Takoż perełki z Kabaretu Starszych Panów, niektóre arie operetkowe (a nawet operowe, o zgrozo!),  mój ukochany Gershwin, czy też warszawskie ballady Stępowskiego, których to z ,,niemiecką'' Basią słuchałyśmy do upadu i znałyśmy na pamięć.

Udawać należało natomiast gorące uwielbienie dla średnio- lub wcale nielubianych Animalsów (nie znosiłam notorycznie do niedawna ,,Domu wschodzącego słońca''), Rolling Stonesów (no, nie podchodzili i już!), czy rodzimych Czerwono-Czarnych (bo ja wolałam ,,niebieskich''). Na szczęście czwórka z Liverpoolu nie budziła żadnych kontrowersji, tu wszyscy byli zgodni!

Zabawnie się dziś wspomina takie rzeczy, ale miny koleżanek i kolegów, gdy się z czymś niebacznie ,,wychyliłam'' - do dziś pamiętam! I te teksty: - Skaldowie? Też coś! Nie dość, że paskudni z wyglądu, to jeszcze na jakichś skrzypkach rzępolą... Syf!!!

A ja się zupełnie nie potrafiłam zakochać w Sewerynie K.!  W przeciwieństwie do wszystkich koleżanek. No nijak... Bo taki wątły był. I głos miał ,,bekliwy''. Doceniłam, oczywiście, po latach,  jako kompozytora, bardzo! Zwłaszcza do tekstów Osieckiej...