Trzy grosze, czyli dwie opinie

Pozwolę sobie dziś nieco porecenzować.

Jakieś 2 tygodnie przed Świętami trzymałam przez moment w prawicy ,,Trafny wybór'' pani Rowling, jej debiut w zakresie literatury dla dorosłych. Kusiło, by nabyć, ale że z wiadomych względów pilniejsze wydatki były, odpuściłam. I słusznie, bo dostałam od ,,MIkołaja''.

Zasiadłam z ochotą i ciekawością do lektury. I jakoś... nie było chemii! Po dwudziestu paru stronach zarzuciłam. Za dużo bohaterów, zaczęli mi się mieszać. Nastawiłam się na relaks, a tu nic z tych rzeczy.

Ale zabrałam w pielesze i tam skonsumowałam. Na dobre wciągnęło mnie dopiero mniej więcej w połowie. Aczkolwiek rzecz nie jest rozrywkowa. Dość gorzka to opowieść o małych duchem  ludziach, naszpikowana w dodatku bardzo wulgaryzmami. I zdecydowanie bez happy endu... A ja jestem na takim etapie życia, że, choć to może nieco prymitywne, lubię sobie lekturą sprawić przyjemność i znaleźć w niej źródło optymizmu.

***

Godzinę temu wróciłam z kina. Małż bardzo chciał obejrzeć ,,Hobbita''. Ja troszkę mniej, bo już mnie Asia nastawiła, że nie takie to cudo, jak ,,Władca pierścieni''.

I rzeczywiście! Nie bardzo rozumiem, jak to się stało, że opasłą trylogię reżyser zmieścił w trzech filmach, a pojedynczy tom ,,rozebrał'' na trzy części po niemal trzy godziny... Może lubi wszystko, co potrójne?

Pamiętam czasy, gdy ,,Hobbit'' w wydaniu książkowym był nie do zdobycia. Szwagier dopuścił się wtedy książkokradztwa - wypożyczył  skądś i pracowicie pokserował, dla siebie i dla nas. Otrzymaliśmy bardzo dziwny egzemplarz - format A-4 obrócony na bok, dwie strony obok siebie, tył niezadrukowany. Wszystko to zszyte i oprawione w taką sinoniebieską okładkę, jaką miały prastare szkolne zeszyty...

Pamiętam z lektury, że akcja nieco się ,,ślimaczyła''. Wyprawa początkowo przebiegała nieśpiesznie, towarzystwo urządzało popasy, podczas których raczyło się dobrym jadłem i popalało fajki. Tymczasem film toczy się w tempie wprost zabójczym, walka goni walkę, efekty specjalne przechodzą w zwykłe efekciarstwo, prawdopodobieństwo sytuacji spada momentami poniżej zera.

Owszem, przepiękne krajobrazy, nie wiem, czy to znów Nowa Zelandia. Za to niezrozumiałe nawiązania do współczesności okropnie rażące - jeden z krasnoludów zakopuje skrzynkę ze skarbami, mówiąc: - To moja lokata długoterminowa!

W tym momencie miałam ochotę opuścić pomieszczenie... Bo zapachniało mi  ,,Shrekiem'', gdzie takie dowcipasy były jak najbardziej na miejscu, ale trzeba jednak znać proporcję, mocium panie reżyserze Peterze!

Wszystko, co u Tolkiena na wskroś brytyjskie, tu zostało doszczętnie zamerykanizowane. Gdybym książki nie czytała, może mój odbiór byłby inny. Niestety, zgrzeszyłam lekturą... Czy mam ochotę na kolejne dwie części? Niekoniecznie!  Chyba że z czystej ciekawości, co tam da się ,,upchnąć'' w kolejne sześć godzin. Wszak, o ile pamiętam, moment, w którym kończy się pierwsza część filmu, w książce jest już dobrze poza połową...