Dwa w jednym

Wybraliśmy się na ,,Grę Endera''. Na seans niemal porankowy - 11.40. Widzów łącznie z nami było dziewięcioro. Super! Przynajmniej mi popcorn odruchu wymiotnego nie czynił...

Bardzo przyzwoita adaptacja powieści. W zasadzie mogę powiedzieć, że film przyjęłam bez zastrzeżeń. Raz mnie tylko rozbawił moment, gdy ruszająca na wirtualną bitwę młoda ekipa śpiewa piosenkę na melodię znaną z wszystkich ,,żołnierskich'' amerykańskich filmów. Małż mi po seansie wyjaśnił, że widać tradycja w USA rzecz nadzwyczaj święta, więc choć akcja dzieje się w dość odległej przyszłości, to wojsko obyczajów nie zmienia.

Zaczytywaliśmy się w cyklu o Enderze wiele lat temu. Całą rodziną. Najpierw my, potem potomstwo. Aż się dziś zdziwiłam, ile zapamiętałam z lektury. Literatury tego typu wprawdzie od paru lat nie ruszam, ale gdy pojawia się nowa książka Orsona Scotta Carda, to przełamuję niechęć do gatunku. Aktualnie też dwie pozycje od Asi pożyczone.

Bohaterami Carda prawie zawsze są dzieci, na ogół obdarzone niezwykłymi zdolnościami, których wykorzystanie okupione jest jednak szalenie ciężką pracą, rozłąką z bliskimi, licznymi niebezpieczeństwami  itp. Ktoś mógłby powiedzieć, że to podobne do Harrego Pottera. Nic z tych rzeczy! Zupełnie inna stylistyka, mniej czarów-marów, więcej potu i łez oraz dylematów moralnych. Zresztą to nie są książki dla dzieci. Zdecydowanie.

***

Z innej beczki... Coś mi się porobiło od powrotu w pielesze. Odrobina mizantropii się wdała chyba. Mniej mnie ciągnie do ludzi. Bardziej ku naturze się skłaniam. Może dlatego, że w mieście było jej niewiele? 36 lat mieszkam na wsi, a dopiero teraz zaczynam np. ,,zauważać'' ptaki, zjawiska na niebie itp.

Podobnie z samolotami. Latają nad nami od zawsze, bo i wojskowe lotnisko w pobliżu, i te większe i mniejsze z gdańskiego Rębiechowa tu manewrują. Do tej pory nie zwracałam szczególnej uwagi. Owszem, czasem mnie złościł zbytni hałas nad głową... Od kiedy osobiście uniosłam się w powietrze, śledzę ich ruchy, zastanawiam się, czy zmierzają w przestworza, czy raczej wręcz przeciwnie - zabierają się do lądowania. Czasem w porach, gdy odlatywaliśmy i przylatywaliśmy z Paryża, patrzę w niebo i na widok samolotu myślę: to  chyba ,,nasz''...

Ostatnio zamarzyło mi się posiadanie lornetki. Nie tyle,,by podglądać Bernadetkę'', ile raczej stworzenia boże unoszące się w powietrzu lub pływające po Motławie koło domu... I żerujące w dżungli za płotem. Chyba Mikołaja poproszę?...