2Xw, czyli o wnukach i wykrzyknikach

Babcią w obowiązkach być to jak z tym tygrysem z ruskiego dowcipu: ,,i smjeszno, i straszno''! Na szczęście częściej ,,smjeszno''. I przyjemnie. Tak na 80 procent. Pozostałe 20 to te mniej wesołe chwile, szczególnie przy próbie zapakowania młodych obywateli do łóżek oraz podczas obiadów. Bo nie takie, jak u Mamy.

Tak czy owak sporo się o moich wnukach dowiedziałam przez te trzy dni z kawałkiem. Widujemy się niezbyt często, przeważnie na kilka godzin. A tu była obserwacja ciągła przez ponad trzy doby. Dużo można zobaczyć i usłyszeć. Zadziwić się niepomiernie, czasem zachwycić. Oraz do wniosków dojść. Rozmaitych.

Oczywiście oboje odetchnęliśmy z ulgą, gdy wczoraj wieczorem Pierworodny chłopców ewakuował. Ale dziś jakby czegoś w domu było brak... Zaczęliśmy sobie przypominać co ciekawsze momenty, cytować powiedzonka Stasia i Seby. Czyżbyśmy tęsknili?!

***

Z innej beczki...

Używam, a nawet nadużywam, znaków przestankowych. Wszelkich. Dobrze o tym wiem. Na przykład wielką miłością  darzę wielokropki. Nawet mi to kiedyś w tym miejscu wypomniano. Nie wzięłam połajanki do serca i dalej wielokropkowy ,,proceder'' uprawiam.

Wykrzykniki też lubię. Nie te, które coś nakazują, ale te wzmacniające emocje. Radość (,,Hurra!"), zadziwienie (,,O!"), zachwyt ( ,,Łał!!!"), przyznanie komuś absolutnej racji (,,No pewnie!") itp.

Wyznaję też starą zasadę, w myśl której po zwróceniu się pisemnym do kogoś, kończę zwrot wykrzyknikiem (,,Moja droga!", ,,Witaj, Mario!" itp.). Znacie to dobrze z moich komentarzy choćby.

Wobec powyższych wynurzeń zaskoczyła mnie wczoraj bardzo opowieść mojej Asi. W czym rzecz? Dziecię moje wysłało sms do matki jednej z uczennic. W wiadomości użyła Asia bodajże trzech wykrzykników. Pierwszy po ,,Pani B.!" Drugi na końcu, po słowie ,,Pozdrawiam!". Trzeci był gdzieś w środku, dla podkreślenia wagi przekazywanej informacji.

Podczas następnej lekcji pani Mama grzecznie, acz stanowczo, poprosiła Asię, by ,,nie traktować jej jak uczennicy''. Gdy córka ma oczy wytrzeszczyła w odpowiedzi, pani wyjaśniła, że tak właśnie odbiera owe nieszczęsne wykrzykniki. Jako rodzaj nakazu czy wręcz jakiejś formy reprymendy.

Asia zdurniała, ja, słuchając, też. A jeszcze bardziej się wstrząsnęłam, gdy Małż, któremu opowiedziałam historię, przychylił się do zdania owej Mamy!

I dlatego Was pytam, moi Drodzy: co Wy na to? Rzecz niby błaha, oczywiście. Ale mnie to jakoś spokoju nie daje...

P.S. Wspomniana Mama okrasza swoje wiadomości do Asi licznymi ,,buźkami''. Nie wiem, czy to istotne dla sprawy?