Zgubiono-znaleziono. Albo nie...

Bardzo rzadko zdarza mi się cokolwiek zgubić. Nie, żebym była aż taka zorganizowana, po prostu pamięć jeszcze dobra... Tylko parasole były zawsze w tym aspekcie moją piętą Achillesa, ale postanowiłam nie posiadać, więc i nie zostawiam gdzie popadnie.

Czasem jednak zawieruszy się gdzieś jakiś drobiazg, papierowy najczęściej. I ważny co gorsza... Na przykład umowa z firmą wywożącą śmieci. Gmina zaapelowała, by sprawdzić termin wygaśnięcia takowej i rozwiązać do końca 2012, bo wiadomo, organy samorządowe w 2013 śmieci przechwytują.

Szukałam tego papierka już jakiś czas temu, gdy zarządzono akcję ,,Posesja'' i każdy obywatel miał się wykazać dokumentami w kwestii śmieci i ścieków. Ścieki mam, śmieciowej umowy nie! Powtórnie dziś przeszukałam teczki. Nic! Pocieszam się tylko tym, że może inni też nie posiadają?... Wiem, kiepska pociecha, ale w kupie zawsze raźniej!

Nieoczekiwanie natomiast odnalazłam dwie kartki, o których sądziłam, że powędrowały dawno do zsypu w Gdyni. Z zaleceniami, jak postępować z chorymi na Alzheimera w przypadku dziwnych zachowań. . Będę mogła je wysłać  Czytelniczce Kamili, której bardzo na tych poradach zależało!

Tak się na wstępie pochwaliłam ,,niegubieniem'', a tymczasem... Jeszcze w październiku nabyłam pierwszy prezent gwiazdkowy. Dla Asi. Drobiazg, raptem za 16 złotych, ale wiedziałam, że się córci spodoba. Był to kuchenny fartuszek, czerwony, na dole widniała klawiatura fortepianu, a na gorsie czterech czarnoskórych jazzmanów dmących w saksofony, puzon i trąbkę.

Wszystkie podarki spisywałam pracowicie, wraz z cenami, by zadośćuczynić sprawiedliwości wobec obdarowywanych. Tak nas bowiem uczyło Mamidło. Potem zapakowane odhaczałam ,,ptaszkami''. Na koniec został jeden nieodhaczony - fartuszek! Wiedziałam, że na pewno nie zabierałam go z Gdyni w pielesze. Ale na wszelki wypadek poddałam rewizji oba mieszkania. Kilkakrotnie. Bez rezultatu! Diabeł ogonem przykrył...

Sister pocieszała, przypominając, że to w pewnym sensie rodzinna tradycja. Rzeczywiście przez kilka lat tak było, że już po rozdaniu i obejrzeniu wszystkiego, nagle ktoś wykrzykiwał: - Zaraz! Tu czegoś brakuje!

,,Brak'' bywał odnaleziony jeszcze podczas Wigilii, ale zdarzało się, że dopiero po kilku dniach. Ale się zawsze dotąd odnajdywał! Tymczasem po fartuszku ani śladu, choć ponownie przeszukałam co się dało.

Nie ukrywam, że zalęgło się we mnie podejrzenie, iż to może być sprawka Mamidła. Wszak urządza nam regularne przeglądy dobytku, gdy wyjeżdżamy. Z drugiej jednak strony Mama posiada raczej tendencje do chomikowania niż wyrzucania. To ostatnie już raczej stanowi moją specjalność. Paczuszka była płaska, ukryta w reklamówce. Może i uznałam, że to coś zbędnego?...

Wybiorę się chyba na halę i spróbuję nabyć ponownie...

***

Kilka dni temu pokazywano w kilku programach informacyjnych mini-reportaż z londyńskiego biura rzeczy znalezionych w metrze, autobusach itp. Nie do wiary, co ludzie potrafią zostawić w państwowych środkach lokomocji! Że dokumenty, portfele, komórki i parasole - rozumiem! Ale pokaźna kolekcja sztucznych paszczęk mnie poraziła! A już trzykilogramowy stek zafascynował absolutnie... Gdzie mi się tam równać z moim skromnym fartuszkiem?!

A Wy, co gubicie? I czy bywa tu ktoś, kto nigdy niczego nie postradał?