Mina

Sporo dziś w kuchni, bo się wyrwałam z pomocą aprowizacyjną na urodziny Asi. Już wczoraj nagotowałam ,,mnóstwo za bardzo'' rosołu. W dwóch garach, bo wciąż mi brak jednego ogromniastego. Warzyw był huk, i mięska, bo w planie była galaretka drobiowa, a i dla Małża musiało coś w rosołku pozostać.

Z jarzyn dziś sałatka tradycyjna. Do tego naturlałam się mielonych, takich na jeden haps. Coś ze 40 sztuk mi wyszło. Za każdym razem przy tym niby pospolitym daniu ponosi mnie fantazja. Tym razem panierowałam w zmielonych płatkach owsianych i sezamie. A do wewnątrz poszło sporo pieczarek, cebuli i, oczywiście, węgierska pasta paprykowa.

Surowca było tyle, że jeszcze na jutrzejszy obiad wystarczy.

***

Po śniadaniu udaliśmy się z Mamidłem do fotografa, bo aktualne zdjęcie potrzebne do legitymacji ,,niepełnosprawnościowej''. Mimo zachęt pana fachowca, za nic się mama nie chciała uśmiechnąć. Nie, to nie! Minę ma stanowczo ,,na sztorm''. Pokazałam pani Marzence w sklepie, a ona na to: - O rany! Taką samą minę robiła, gdy przychodziła do sklepu z pani tatą i się na niego złościła!

Mogę to sobie wyobrazić... W strzelaniu fochów zawsze Mama była mistrzynią! Do dziś potrafi, po kilka razy dziennie. Widocznie tego się nie zapomina, jak jazdy na rowerze.

Pamiętam z młodych lat te sceny. W pierwszej chwili, gdy się Mama na Tatę zeźliła, on się nie przejmował specjalnie. Nawet czasem oczko do mnie lub Sister puszczał, pod tytułem: - Nie ma się co martwić, zaraz jej przejdzie.

Ale foch bywał długodystansowy! Po dwóch dniach Tatko tracił rezon i próbował się podlizywać, co utwierdzało Mamę w poczuciu słuszności focha i zachęcało do kontynuacji. Wyniosłe milczenie, specyficzny ,,rzut głową'', jak w filmowej wersji ,,Ani z Zielonego Wzgórza''... I tak to trwało ze cztery dni!

Nie przypominam sobie, by podobne tortury stosowała Mama wobec żeńskiej części rodziny. Na nas obrażała się na króciutko, na Babcię chyba nigdy. Tylko pan domu był ,,uprzywilejowany''...