Bigos urodzinowy

Bardzo, bardzo dziękuję za tak ogromny bukiet życzeń!

Prostuję tylko jeden fakt: wkroczyłam dziś w sześćdziesiąty rok życia, ale skończę go dopiero  za 364 dni. A dziś skończyłam 59. Nie, żebym się na siłę odmładzała, ale tak gwoli ścisłości.

***

Szalenie miło przebiegł mi ten urodzinowy dzień! Bez stresów praktycznie, bo moja dwójka podopiecznych, czyli Mama i Erka, nad wyraz dziś była spokojna. Parę miłych telefonów też na dobry nastrój wpłynęło. A wieczorem uczta dla uszu na koncercie blues-folkowym z elementami jazzu.

Niesamowite, jak bardzo jakość koncertu zależy od publiczności. Jeśli od pierwszego numeru muzycy wyczują, że odbiór jest życzliwy, naprawdę dostają skrzydeł! I wszystko działa do końca na najwyższych obrotach, z maksymalną dawką energii. Tak właśnie było dzisiaj!

***

Liście na różach całe ażurowe!  Szczególnie te najbliżej pąków. I tym razem to nie mszyce, choć tych też troszkę widać. Przyjrzałam się bliżej i wypatrzyłam winowajczynie: małe, bladozielone gąsieniczki! Czym to diabelstwo zwalczyć?! Pomóżcie, ogrodniczki zamiłowane...

***

Chlebka znów trzeba napiec...  Małż, o dziwo, optuje stanowczo za wersją na zakwasie! - I dosyp znów kminku, taki fajny smaczek nadaje... - postuluje. No proszę! A sklepowego z kminkiem nie lubił nigdy. Dla mnie kupował czasem, sam nie konsumując.

Przy okazji wniosek taki mi się nasuwa - kminek jest trochę jak nasze obie wiodące partie polityczne. Albo się go bezkrytycznie wielbi, albo wręcz nienawidzi! Trzeciej możliwości nie ma. A mało która przyprawa budzi aż tak skrajne emocje...

W mojej kuchni zawsze kilka pełnych torebek rezyduje. Do kapustki, do kurczaka pieczonego, do schabu po andrychowsku itp. Muszę się jeszcze rozpatrzyć w sieci w kwestii produkcji likieru kminkowego! Będąc wielbicielką kminku, powinnam polubić i alasz! Trunek międzywojennej bohemy...