Seba i Staś

W niedzielę, po raz pierwszy od dwóch lat chyba, spotkały się u nas dziecka mniejsze i większe z wnukami włącznie. Bardzo miły dzionek, choć i w niejakie osłupienie zostałam wprawiona! A to za sprawą starszego wnuka - Sebastiana.

Jakoś tak dotychczas niby obu chłopców starałam się traktować jednakowo, ale jednak... Seba starszy, znam go i kocham o dwa lata dłużej niż Stasinka. Poza tym wydawał się taki nadwrażliwy, delikatny, podczas gdy Staś to bardziej taki mały Pudzian, mniej skomplikowany.

Nie przytoczę Wam dokładnie tekstu, jaki w pewnym momencie rzucił Seba pod adresem swojej Mamy. Ale było to bardzo... bolesne?! A jednocześnie w jakiś sposób paskudnie wyrafinowane!

Moje latorośle potrafiły, owszem, zadeklarować, że mnie nie lubią, nie kochają, a nawet nienawidzą. W mniej więcej analogicznym okresie życia. Jak prawie każda Mama, dowiadywałam się, że jestem niedobra, czasem nawet głupia. Wiadomo!

Ale to były takie proste, spontaniczne komunikaty.  Wywołane bieżącymi emocjami. Bez elementu wyrafinowania i chęci trafienia prosto w najwrażliwszą ,,miętkę''...

Zadziwił mnie niepomiernie spokój, z jakim Hania przyjęła tekst swojego Pierworodnego. Gdy mnie łzy się zakręciły... - Ja już nie takie rzeczy słyszałam! - powiedziała. I podała kilka przykładów, od których mi się ostatnie włosy na głowie zjeżyły...

I zaraz mi się przypomniał pan magister M. z czasów studiów, który twierdził, że ,,dzieci to małe Dżingis-Chany''! Wtedy nie wierzyłam. Ale teraz?

Z jednej strony taki ,,aniołek'' co chwilę mówi ,,proszę'' i ,,dziękuję'', odnosi do zmywarki talerzyk, gdy skończy konsumpcję. A z drugiej nagle bombarduje słownie tak, że mój starczy mózg staje... I nie może się otrząsnąć ze wstrząsu!

Tymczasem Stasinek wczoraj nad wyraz przymilny, spokojny nawet, anioł nie dziecię! Ustępliwy wobec starszego brata, raz na jakiś czas tylko ciosy oddający...

Chyba zrewiduję osobisty stosunek do wnusiów. Może nie stuprocentowo, ale w jakimś niedużym podzakresie?!