,,Wywiadówki''

Tak sobie zaczęłam nazywać wizyty u Mamy, bo też i troszkę to rzeczywiście wywiadówki przypomina...

Generalnie wszystkie panie opiekunki mówią o Mamie, że jest bardzo spokojną i pogodną pensjonariuszką. Chwalą, że jest chętna do zadań, że zawsze sama odnosi naczynia i sztućce po posiłkach, jest uczynna  itp.

Zgodnie zgłaszają też (niezależnie od obsady i zmiany, na której jesteśmy) jeden jedyny problem: obsesyjne ubieranie, przebieranie, nieustanny remanent w odzieży! Nawet w środku nocy...

Grzebanie w ciuchach mnie nie dziwi, już od kilku miesięcy ze 3 godziny dziennie Mama przekładała rzeczy w szafie i szufladach. Natomiast jak się rano ustroiła, tak chodziła do wieczora. Czasem czegoś było za dużo, czego innego za mało, bywało, że gdy się ochładzało, to w ciągu dnia dochodził sweter czy kamizelka. Ale przebieranki to dla mnie nowość!

Każdą wizytę (średnio dwa razy w tygodniu) zaczynam od skontrolowania garderoby, którą Mamidło ma aktualnie na sobie.  Najczęściej spotykane zjawisko to dwie spódnice - jedna na drugiej. I tyleż bluzek! Raz były cztery pary majtek jednocześnie, za to pampers nieobecny...

Dość normalna to rzecz na tym etapie choroby. Rozumiem, że i panie z personelu nie są w stanie nadążyć za pomysłami mojej Rodzicielki. Wszak podopiecznych więcej...

W tej chwili Mama w pokoju z panią sporo młodszą, za to częściowo sparaliżowaną. Pani Zosia narzeka, że Mama ciągle zamyka na głucho drzwi i okno. No, niestety! W domu było podobnie... Żaluzje i  zasłony na noc zaciągane. A co okno otworzyłam, by trochę przewietrzyć, zaraz było zamykane szczelnie!  Wszak  według Mamy ,,od smrodku jeszcze nikt nie umarł, a od świeżego powietrza owszem''... Mawiała tak nawet lata temu, gdy jeszcze głowa pracowała normalnie.

Dla mnie nawet w największy mróz zimowy okno zamknięte na noc jest czymś niemożliwym. Musi być ruch powietrza! Pod tym względem nie wdałam się w Rodziców... Na szczęście!