Ktokolwiek słyszał, ktokolwiek wie...

W związku ze zdecydowanym ochłodzeniem przypałętała się do mnie w niedzielę koło południa śpiewka sprzed lat. Taka oto:

..Ale zimno, ale mróz, ci heca z tym Celsjuszem!

Ciągle minus, a nie plus, z robotą dziś nie ruszę.

Nie będzie się zabawić za co, nie będzie za co wziąć na ząb,

bo mnie paluszki czucie tracą na taki ziąb!''

Melodię pamiętam doskonale, tylko skąd ona? Kto to śpiewał i gdzie? Wiem tyle, że facet...  Gdzieś mi się kołaczą: Jarema Stępowski, Marian Kociniak lub Andrzej Zaorski. I programy typu ,,Studio Gama''. Ale bardzo możliwe, że to całkiem co innego! Kto z pokolenia 50+ pomoże zagadkę rozwikłać?

Co jakiś czas przydarzają mi się podobne ,,wyciemki''. Nagle wychynie z zasobów niepamięci jakiś cytacik, fragment wiersza czy piosenki. Tylko niemożność absolutna, by umiejscowić wyimek w jakiejś konkretnej czasoprzestrzeni.

W rodzinie i wśród przyjaciół mamy całą masę takich powiedzonek-grypsów. Źródła często już zapomniane, ale używalność trwa! Niektóre bon-moty są autorstwa konkretnych znajomych, część pochodzi z literatury, inne z filmów, seriali, scenek kabaretowych, starych dowcipów. Jedne ogólnie znane, drugie całkiem ,,prywatne'', znane tylko wtajemniczonym.

Pewne grypsy łączą mnie tylko z Sister (np.,,po kolei, chłopcy, nie wszyscy razem''), inne wyłącznie z Magdą (,,ty pipo dubeltowa, dwuuszata, bagienna''), jeszcze inne z Małżem (,,Joe, przeklęty chłopak, znowu śpi'') itp. Na każdych kolejnych Piernikaliach, w których uczestniczą m.in. Marian i Marysia , muszą paść co roku  nieśmiertelne kwestie: ,,Marian, czy ty mnie w końcu kochasz, czy nie kochasz?'' oraz ,,Marysia nie musi sprzątać, Marysia nie musi gotować...''  Bez tych tekstów Piernikalia niezaliczone! A gdy się już rozjeżdżamy, niezmiennie przypominam sobie tekst: ,,było fantatićnie, ale pora końtyć'' , ponoć autentyczną wypowiedź pani z poważną wadą wymowy, zasłyszaną niegdyś przez Joannę-Srebrzystą...

Z każdym z naszych przyjaciół związane są konkretne teksty. Wypowiedziane kiedyś w bardzo konkretnych sytuacjach, zapamiętane poprzez ich anegdotyczność. To działa jak automat. Jeśli myślę np. o Kaziku, to zaraz w tyle głowy tekst: ,,berecik się panu zsunął do ogniska''. Sytuacja sprzed ponad 35 lat, gdy nagle przy naszym ognisku na wyspie wdzydzkiej pojawił się przybysz-pijaczynka. Coś tam bełkotał, pomrukiwał, kiwał się i nagle rzeczywiście beretka mu się omskła... Zastygliśmy wszyscy i tylko Kazimierz przytomnie zareagował!

Każdy taki ,,nasz''  tekst to wspomnienie...