Sentymentalny post na życzenie

Przyszedł dziś e-mail od Sister. Taki z łezką... Bo dziś imieniny Taty, za 6 dni Mamy. Gdyby żyli, pewnie w sobotę lub w niedzielę odbyłoby się rodzinno-towarzyskie spotkanie.

- Napisz o tym, jakie bywały te imieniny... - poprosiła Basia. - Bo chętnie sobie poczytam i przypomnę...

***

Skład osobowy wspomnianych przyjątek nie zmieniał się przez wiele dziesięcioleci. Z Wejherowa przyjeżdżała ciocia Renia (chrzestna Basi)  i wujek Kazik (mój chrzestny). Z Gdańska ciocia Judyta i wujek Wiktor. I z klatki obok przydreptywali ciocia Irena i wujek Witek Chrzestny Basi). Te ciocie i wujkowie w całości  byli ,,przyszywani''. Przyjaciele rodziców od wczesnej młodości. Z całego towarzystwa dziś żyje już tylko Irena...

Najokazalsze uczty bywały, gdy jeszcze w kuchni królowała Babcia. Musiały być śledziki, ozory w galarecie, pieczone mięsa, sałatka jarzynowa, wędzony węgorz, z piwniczki wyjeżdżały śliwki i gruszki w occie, zbierane osobiście borówki, ćwikła, do której tarłyśmy chrzan, roniąc łzy rzęsiste. Do kawy ze trzy rodzaje ciast (w tym tort czekoladowy i sernik obowiązkowo!). Dla panów kolorowa wytrawna wódeczka typu winiak luksusowy lub jarzębiak, dla pań ,,tata z mamą'', czyli wódka pół na pół z sokiem wiśniowym własnej roboty.

Każdy z gości miał u nas swoją ulubioną potrawę, na którą się nastawiał, przybywając. Podobnie zresztą działało to w drugą stronę. Do cioci Reni i wujka Kazika na przykład Tato jechał na golonkę z kapustą (danie u nas w domu niespotykane), a Mama na tort bezowy...

W trakcie przyjęcia nie mogło zabraknąć kilku roberków brydża. Grali najczęściej: Tato, wujek Kazik, wujek Witek i ciocia Renia. Mama w tym czasie zabawiała pozostałą trójkę gości, a my z Babcią sprzątałyśmy i szykowałyśmy deser.

Czasem wujek Kazik nieco nadużywał i wtedy zaczynał śpiewać dość frywolne pioseneczki. A ja na to czekałam z uchem nastawionym niczym radar... Potem, gdy weszłam w okres buntu, te sytuacje trochę mnie zniesmaczały. I w ogóle patrzyłam na tych rozbawionych ,,staruchów'' (czyli circa 50-latków) z lekkim obrzydzeniem. Jak to się zmienia punkt widzenia, gdy się samemu jest w takim wieku, a chęć do zabawy jak u małolatów! Nie do wiary... Ciekawe, czy moje dziecka też miewały momenty zażenowania podczas naszych imprez?

Po kuchennym zdetronizowaniu Babci, a potem, gdy jej już nie było, przyjęcia imieninowe stały się nieco skromniejsze. Wiadomo, Mama nie miała ani tyle czasu, ani kunsztu. Pamiętam taki moment, gdy przybyli kiedyś na obiad Judyta z Wiktorem, a na stole pojawił się wypiek z  pobliskiej, dość podłej zresztą, cukierni. - Lucynko! - zakrzyknęła ciotka-profesorka. - No u ciebie  w życiu bym się nie spodziewała kupnego ciasta!

W przeciwieństwie do Babci, która trzymała się schematów kulinarnych, Mama odważała się na eksperymenty. Najczęściej udane! Dlatego menu imieninowe zaczęło się zmieniać i co roku pojawiała się jakaś niespodzianka. Jednak zawsze musiał być sernik, ciasto z owocami i galaretką oraz  czekoladowy tort!

No i kryształy musiały na stole stać. W miseczkach te śliwki i gruszki w occie, na podłużnym półmiseczku śledziki, a na okrągłych paterach ciasta. I śliczny dzbanuszek na mleko do kawy ...

W ostatnich latach brydżyk nadal obowiązywał, choć rozgrywka stawała się swego rodzaju kabaretem. Panowie z wiekiem nabierali ochoty do ryzykanctwa, więc rzadko które rozdanie kończyło się bez poważnej wpadki. Za to moje dzieci ubóstwiały się przyglądać i przysłuchiwać karcianym powiedzonkom... ,,Gra w piki daje wyniki!''. ,,Kto gra w karo, wygra zaro!'', ,,Trefelki, kolorek niewielki'', ,,Asem czasem...''  itp... W tych rymowankach celował wujek Witek.

Teraz cała podstawowa czwórka brydżowa - Tato, Kazik, Renia, Witek - grywa pewnie z zapamiętaniem gdzieś na wygodnej chmurce.... Mama w rezerwie jako piąta. Lubiła, ale bez przesady!

***

Oho, alem się rozpasała w pisaniu! A tu rankiem bladym trzeba wstać i wreszcie do sądu pognać, by złożyć wniosek o schedę ubogą... Nie powiem, żebym kochała tę instytucję.