Imperatyw znów rządzi!

I pomyśleć, że przez co najmniej 15 lat potrafiłam się oprzeć... A potem nagle genetyczne (po kądzieli) szaleństwo powróciło i trwać będzie pewnie tak długo, póki nie zacznę mylić cukru z solą, jak Babcia.

Truskawki mnie nie podniecają. Ot, dwie garście jako zaczątek ratafii wrzucam do słoja i tyle. Żadnych dżemów, kompotów, soków, nic. Ale gdy się pojawiają porzeczki? No, muszę, chociaż trochę! Bo przecież na Wielkanoc musi być mazurek z dżemem czarnoporzeczkowym. A i sok do herbaty dobry (bo ja czystej herbaty, jak pamiętacie, nie pijam).

Najpierw zebrałam swoje, niewiele, ale zawsze. Dorzuciłam trochę czerwonych od koleżanki i pierwsze dwa słoiczki przetarte na gęsty mus (lub rzadką galaretkę) stanęły w komórce. Dziś dokupiłam na rynku cały koszyczek czarnych, prawie 3 kilo. Po godzinie kuchnia była cała czerwona, zachlapane wszystko w promieniu metra od kuchenki... Ale kolejne słoiczki są!

Pamiętam, że Babcia robiła z czerwonej porzeczki piękną, przeźroczystą galaretkę. Jak uzyskiwała ten ,,szklisty'' efekt? Nie mam pojęcia! Tajemnica odeszła wraz z Babcią... Gdyby w niebie surowiec był dostępny, to pewno teraz zastępy serafinów raczyłyby się niebieską manną z tąż galaretką! Czyli naszym częstym piątkowym daniem z dzieciństwa.

W słoju z przyszłą ratafią macerują się już od dziś maliny. W zasadzie dojdą jeszcze tylko wiśnie i jeżyny. Z czystej ciekawości, co wyniknie, do niedużego słoika wrzuciłam też sporą garść wypestkowanych czereśni. Wyjdzie tej nalewki  co najwyżej ćwiartka, ale to przecież eksperyment, a nie masowa produkcja.

Nieustająco fascynuje mnie Małż jako pochłaniacz owoców. Dziś zjadł najpierw prawie półtora kilo truskawek, a po kilku godzinach jeszcze kilo dwadzieścia wiśni! Ja bym od takiej ilości zeszła śmiertelnie w boleściach... Małż tłumaczy wszystko nawykami z dzieciństwa na wsi i wieloletnim treningiem.

***

Zlikwidowałam dziką łąkę na tarasie. Wprawdzie chabry, maki i kąkole mają dla mnie ogromną wartość sentymentalną, jednak estetycznie się nie popisały! Powyrastały na ponad pół metra, pozbawione naturalnej podpory w postaci źdźbeł zbóż rozkładały się poziomo, każdy wiatr je tłamsił. Wyglądało to po prostu niechlujnie. Powyrywałam więc i zastąpiłam pięknymi kolorowymi petuniami, które już zaledwie po złotówce...

***

Jutro kolejna z naszych niedzielnych wycieczek. Tym razem na celowniku Pasłęk. Lecę do googla poczytać, co warto obejrzeć i gdzie pójść na obiad.