O tzw. podstawie zaufania

Dawno, dawno temu, gdy nie znano jeszcze słowa ,,audyt'' , do firm i placówek wszelakich przychodziła  po prostu zwykła ,,kontrol''. Do niektórych częściej, do innych rzadziej, emocje jednak zawsze były!

Z racji zawodu, który przez 31 lat uprawiałam, niewiele miałam styczności z owymi ,,przyjemnościami''. Najczęściej doświadczałam kontroli niejako wewnętrznej, czyli po prostu hospitacji. Dyrekcja się anonsowała dzień lub dwa wcześniej, że chce obejrzeć lekcję. Potem przybywała, zasiadała w ostatniej ławce, czyniła (lub nie) notatki, po lekcji następowało omówienie. I tyle.

Im bliższa mi była osoba wizytująca, tym większy stres. Z co najmniej połową moich dyrekcji byłam bowiem mocno zaprzyjaźniona, więc obawa o jakąś wpadkę paraliżowała zawsze przez pierwszych kilka minut. Potem już jakoś szło. Najgorzej przeżyłam jedną godzinę, gdy przyjechała do mnie siostra, a jako że miałam jeszcze jedną lekcję, postanowiła się na niej zagnieździć. To był istny horror! Spociłam się jak mysz, jąkałam się, itp. Od tej pory wiedziałam, że najswobodniej czułabym się kontrolowana przez np. głowę państwa lub jakiegoś ministra...

Co jakiś czas w szkole zjawiał się postrach w postaci pani z Sanepidu. Mimo, że wizyty bywały zapowiadane, następowało istne pandemonium. Dyrekcja szalała, cała rozedrgana, kucharka w panice szukała czystego fartucha i czepka (choć na sobie miała co trzeba, w doskonałym stanie), stan grozy ewidentnie udzielał się uczniom, co mniejsza dzieciarnia zaczynała gromadnie odwiedzać kibelki, panie sprzątaczki nie nadążały usuwać śladów tych bytności, itp. itd. Gdy już osoba kontrolująca zbliżała się z wolna od strony przystanku pekaes, zawsze ktoś jeszcze wypatrzył na suficie pajęczynę, gnano więc na łeb, na szyję do kantorka po szczotkę i drabinę.

W latach 80-tych dyrekcje stosowały środki łagodzące dociekliwość kontrolerek w postaci np. koszyczka jaj od ,,szczęśliwych kur'', kobiałki truskawek, świeżo pozbawionej życia gąski itp. Na ogół środki były skuteczne.

W czasie mojego epizodu dyrektorskiego nie przytrafiła mi się szczęśliwie ani jedna kontrola. Natomiast parę lat wcześniej zastępowałam pro bono przez miesiąc moją  dyrektorkę- przyjaciółkę Stasię, która pojechała do sanatorium. I nagle pojawiła się bez zapowiedzi tzw. PIP-a. Prawdę rzekłszy, nawet nie bardzo wtedy wiedziałam, co to takiego. Więc z sekretarką Wandzią ad hoc próbowałyśmy rozgryźć portret psychologiczny pana inspektora. Dałyśmy mu na początek się wygadać. I to był dobry pomysł, bo wyszło nam szybko, gdzieś po pięciu minutach, że pan jest: zaciekłym wrogiem kleru, umiarkowanym ekologiem i zagorzałym psiarzem.

Zgodnie, choć nie bez pewnej dozy wstydu, w te same trąby zaczęłyśmy dąć, udatnie odciągając pana od spraw niewygodnych, a podsuwając to, co akurat w porządku było. Do tego stara metoda - chłopa dobrze karmić! Więc i obiadek zacny (akurat się dobrze w kuchni trafiło!), kawka za kawką, ciasto (jedna z nauczycielek miała imieniny) - i był cały nasz...

***

Post niniejszy dedykuję ku pokrzepieniu serc aktualnie kontrolowanym! Szczególnie przez NIK! Pamiętajcie jednak, że ,,wszystko przemija, nawet ta z NIK-u żmija''...