Konsumując mężnie łężnie

Obejrzeliśmy niedawno kolejny program z cyklu ,,Okrasa łamie przepisy'' i nabraliśmy ochoty na wycieczkę do Górowa Iławeckiego na Warmii. Tam bowiem sympatyczny pan Karol łamał swe przepisy nad brzegiem jeziora.

Pogoda tym razem dopisała, ciepło, słonecznie, a deszczyk tylko przelotny. Jechaliśmy gwarząc o tym i owym i napawając się okolicznościami przyrody. O żadnej innej porze roku nie uświadczy się tylu wariantów zieleni - od bladożółtego, poprzez liczne seledyny, oliwki, zieleń istnie żarówiastą, aż do butelkowej, ciemnej. Coś pięknego...

Zaopatrzeni w wydrukowaną w domu mapkę z zaznaczonymi obiektami do ,,zaliczenia'', rozpoczęliśmy zwiedzanie. Najpierw budynek, w którym dwie noce spędził w roku 1807 sam cesarz Napoleon. Na ryneczku zabytkowy ratusz z ciekawą wieżyczką i ogromnym zegarem. Potem cerkiew i kościół greko-katolicki, oba zamknięte, no trudno. Z zewnątrz też warte zobaczenia. Muzeum Gazownictwa również  zamknięte na głucho, zwiedzanie możliwe tylko po uprzednim umówieniu się... No, cóż?

Bardzo chcieliśmy  zobaczyć stary cmentarz żydowski. Niestety, nie udało się nam go zlokalizować. Szliśmy spory kawał przez miasteczko, na ulicy, gdzie się cmentarz miał znajdować, zapytani ludzie ze zdziwieniem odpowiadali: - Nie mamy pojęcia!

Dający się już we znaki głód doprowadził nas do miejscowej restauracji o dziwnie brzmiącej  nazwie. W środku puściusieńko, obsługa niewidzialna. Ale słyszalna. Zaczęliśmy ,,tumult czynić'', by zwrócić czyjąś uwagę. Bez skutku. Ani szuranie krzesłami, ani głośne rozmowy, ani pozorowany atak kokluszu nic nie dały. Odważyłam się więc zajrzeć na zaplecze i nieśmiało zapytać, czy lokal czynny.

Wyczytawszy uprzednio w sieci, iż restauracja serwuje m.in. dania regionalne, zdecydowałam się na się zawarte w tytule postu łężnie. Na Warmii dotąd nie jadałam, stąd ciekawość. Poza tym mistrzowie garnka i patelni zawsze zachęcają do podejmowania podobnego ryzyka. Małż pozostał nieufny wobec nieznanych  nowości i zamówił dania tradycyjne.

Naczekaliśmy się na realizację niemało, ale też po odgłosach dochodzących z kuchni mogliśmy wywnioskować,  że chyba nie z odmrażanych w mikrofali składników skomponowane będą nasze specjały. Z optymizmem więc czekaliśmy, kontemplując przyjemny skądinąd wystrój. Stare komody i kredensy, mnóstwo ręcznie robionych koronkowych serwetek, firanek, ozdóbek, swoiste ,,wota'' dziękczynne za wspaniale zorganizowane przyjęcia weselne lub bale charytatywne.

Na parapetach stało mnóstwo żywych roślin. Jedna z nich mnie zafascynowała do tego stopnia, że... Dobra, przyznam się, myślcie sobie, co chcecie - uszczknęłam gałązkę! Takie ukradzione ponoć najlepiej rośnie. A szkodliwość czynu przecież znikoma...

Pierwsza moja reakcja na podane danie? Śmiech! Bo oto na talerzu dostałam dwa rumiane pączki zanurzone częściowo w  pieczarkowym sosie! Niestety, o ile widok bawił, to konsumpcja znacznie mniej...

Według opisu w sieci łężnie to rodzaj pampuchów z ugotowanych i zmielonych ziemniaków, nadzianych kiszoną kapustą zasmażaną na maśle, z sosem pieczarkowym. Gdyby danie wykonała prawdziwa, doświadczona warmińska gospodyni, mogłoby być pyszne. Na pewno! W tym przypadku pampuch, choć rumiany z wierzchu,  był w środku glutowato śliski, kapusta ewidentnie surowa, a nie zasmażona, a sos kompletnie niedoprawiony. W związku z powyższym bez przyjemności żadnej zadowoliłam się jednym (jedną?)  z dwóch łężni. Sytuację uratowały całkiem przyzwoite surówki (nie z wiaderek), którymi się jakoś  zdołałam nasycić.

W drodze powrotnej zahaczyliśmy jeszcze o Pieniężno, gdzie obejrzeliśmy ruiny Zamku Kapituły Warmińskiej, miejsce odwiedzane ongiś przez Mikołaja Kopernika.

Kolejne wyprawy dopiero w czerwcu.... Wciąż się przymierzamy do trochę dalszej eskapady na ścianę wschodnią - Lublin, Łańcut, Zamość. To nasza terra incognita - ziemia nieznana...