Czerwone i czarne (jak u Stendhala)

Na piątek szykuję się na sabacik. Miał być na tarasie, ale... nagle coś się porobiło z pogodą. Plotki w pięknych okolicznościach przyrody stanęły zatem pod znakiem zapytania. Szkoda... Najważniejsze jednak, że się po długiej przerwie znów spotkamy!

***

Zebrałam dziś czarne porzeczki z mniejszego z dwóch krzaków. Ni to dżem robić, ni sok, bo niewiele użniwiłam. Na drugiej roślinie  jeszcze większość jagódek niedojrzałych. Więc jedynym wyjściem okazało się zastosowanie zbioru do nalewki. Przebrałam, umyłam, wrzuciłam do słoja. Mało!!! Poza tym sama czarna porzeczka ma tak silny smak i aromat, że aż produkt zbyt esencjonalny się wydaje.

***

Tu dygresja. Lata temu Mama zobowiązała się do pilnowania mieszkania sąsiadów z trzeciego piętra, którzy na pół roku wyjechali do córki w USA. Gdy państwo M. wrócili, podarowali Mamie w ramach wdzięczności  ,,cud''-butelkę z likierem porzeczkowym. Czarnoporzeczkowym.

Kiedy zebrała się cała rodzinka na jakiś niedzielny obiad, Mamidło do deseru wyciągnęło ową flaszkę, by zagranicznym rarytasem uświetnić finał przyjęcia. Szwagier nalał, zanurzyliśmy ,,ust pąkowie''... Nie dało się pić! Do tego okno trzeba było szerzej otworzyć, bo porzeczkowy aromat w ogromnym stężeniu owionął nas zbyt intensywnie.

- Nie ma czasem w domu czystej wódki? - spytał Szwagier. Była. Próbowaliśmy trunek rozcieńczyć. Najpierw pół na pół. Nadal nie do picia. Potem 2/3 na 1/3. To samo. Kolorek tylko coraz bledszy się robił, smak natomiast zmianom specjalnym nie ulegał, zapach też. Moc rosła jeno, bo sam likier miał pewnie poniżej dwudziestu procent.

Parę razy potem jeszcze Mama cud-butelkę na stół wystawiała, chętnych jednakowoż nie było. Co się w efekcie stało z zawartością? Nie pamiętam... Flaszka tylko, już pusta, poniewierała się jeszcze po kredensie przez czas jakiś...

***

Pamiętając trunek opisany powyżej, uznałam, iż nalewki z samej jeno czarnej porzeczki nieco się obawiam. Toteż udałam się natychmiast do zaprzyjaźnionego od lat ogrodu, z którego czerpię czasem dary natury. A to jabłek siateczkę, a to ogórki prosto z krzaka, to znów maliny aromatyczne i nagrzane od słońca. W ogrodzie tymże rosną słuszne dwa  lub trzy krzaki czerwonej porzeczki, której od lat właściciele nie zbierają. Pozwolenie, o które zawsze grzecznie pytam,  dostałam (,,rwij, ile chcesz''...) bez problemu. I po godzinie słój zapełnił się niemal w dwóch trzecich.

Na sok i dżem przyjdzie porzeczkę czarną po prostu kupić. Na razie bardzo droga, może jeszcze stanieje nieco...