Wiśniowy weekend

W latach 90-tych zaprzestałam produkcji jakichkolwiek przetworów. Przedtem, z racji posiadania sporej nauczycielskiej działki, zabawa w słoiki była przymusem. Gdy się działki pozbyłam (a konkretnie mnie pozbawiono), obowiązek się skończył.

W razie pilnej potrzeby upraszałam Mamidło o coś z piwniczki... Jednak nastąpił czas, gdy Mama już nie była w stanie bawić się przetworami, więc przejęłam pałeczkę. Najpierw niejako pod presją tradycji, z czasem zaczęło mi to sprawiać coraz większą przyjemność.

Hurtowych ilości nie robię, ale... Muszę mieć dżem z czarnej porzeczki, konieczny do wielkanocnych mazurków, wiśnie do tłustoczwartkowych pączków, jabłka do szarlotki, sok z czarnego bzu na zimę  itp. No i koniecznie ,,zmarnowaną'' paprykę, którą kochamy oboje z Małżem.

Sobota i częściowo niedziela upłynęły mi pod znakiem wiśni. Wydrylowałam ręcznie (czyli kciukiem) ok. pięciu kilogramów. Wolę tę metodę niż pestkowanie drylownicą, bo większa pewność, że się żadna pesteczka nie przemyci. Małż zapostulował, by czynność wykonywać na golasa... Może? Wszak zawsze najdłużej się zastanawiam, w co się ubrać, by ewentualnie rzecz na straty spisać.

Rozbryzg przy drylowaniu jest niewiarygodny! W promieniu dwóch metrów wszystko krwawe... Szczególnie, że owoc tym razem wybitnie soczysty się trafił.

Z intensywnie szkarłatnymi łapkami udałam się na ślub córki mojej Hali. A zaraz potem na Sopot Molo Jazz Festiwal. Tłumy na Monciaku niesamowite! Bo to i sobota, i pogoda piękna... Wszystkie kolory skóry i języki świata na jednej ulicy.

I do tego spotkanie. Gdy doszliśmy pod festiwalową scenę, nagle podszedł do mnie pan, przywitał, w mankiet buchnął. Patrzę ci ja i oczom nie wierzę! Mój drugi z kolei, a pierwszy w rankingu najmniej mile wspominanych, dyrektor szkoły, od lat mieszkający w Wielkopolsce. Takie wojny toczyliśmy przez cztery lata, że aż dziw, iż do rękoczynów nigdy nie doszło. A dziś? Kurtuazja, uśmiechy, elegancja-Francja! ,,Bowiem czas, czas wszystko zmienia...''

Na koncert przybyła grupa naszych przyjaciół, więc po uczcie muzycznej udaliśmy się jeszcze do ,,Błękitnego Pudla'', by pokrzepić ciało płynami.

A dziś? Dalszy ciąg walki z wiśniami. Ale już wszystko zasłoikowane, opisane, na półeczkach ustawione. Teraz czekam na antonówki, powinny się pojawić lada chwila...