Wizy-ta

Pendolino bardzo, bardzo mi się spodobało. Ciche, czyste, szybkie i z poczęstunkiem. Same plusy dodatnie...

W stolicy byliśmy przed dziewiątą. Centralny mnie nieco oszołomił, bez Małża zgubiłabym się chyba na amen. W końcu wiejska ze mnie niewiasta, nieprzywykła do podobnych ,,labiryntów''.

W szafce zostawiliśmy wszystko, czego ambasada zakazała wnosić i spacerkiem, między kałużami, na Piękną. Niewiele widziałam spod kaptura chroniącego przed deszczem. W oczy rzuciły mi się tylko jakieś spore, interesujące  drapacze chmur w okolicach PKiN. Ten ostatni, jak zwykle, obrzydliwy...

Pod ambasadą w strugach deszczu posłusznie czekał tłumek. Ale nie nasz on był, bo my mieliśmy audiencję wyznaczoną dopiero na 10.30. Więc na kawkę do pobliskiego Green Cafe. Na godzinkę.

Pomna instrukcji pełnej zakazów, przygotowałam sobie strunową torebkę, w której umieściłam papierosy i zapalniczkę oraz odkryty w ostatniej chwili w torebce obcinacz do nitek (narząd ewentualnego mordu?). Wymyśliłam sobie sprytnie, że pod ambasadą wrzucę to do kosza na śmieci, a po wyjściu odzyskam. Kosza jednak nie było w promieniu co najmniej stu metrów. Za to wzdłuż chodnika stały betonowe donice z resztkami pelargonii. Więc w trzecią upchnęłam zawiniątko pod liście...

Kolejka na 10.30 była minimalna, weszliśmy. Na dzień dobry zabrano nam komórki. Potem procedura lotniskowa. Następnie 3 okienka, tu nalepka, tam pieczątka, w trzecim odciski wszystkich ręcznych paluchów. Szybciutko i sprawnie. ,,Schody'' zaczęły się dopiero w poczekalni do interview z konsulami czy ,,ataszami''. Bo przed nami 52 osoby... I tylko dwa okienka do pogadania.

Z niepokojem śledziliśmy upływający czas, wszak o 12.40 odjeżdżał nasz powrotny pociąg. W pewnej chwili poza kolejką przyjęto mocno starszą panią o kuli. Pani zablokowała jedno z dwóch stanowisk na dobry kwadrans. Wizy nie dostała, ale w tzw. międzyczasie cała sala poznała jej życiorys. Na szczęście chwilę potem otwarto trzecie okienko i przesłuchiwanie chętnych na wizę do ,,raju'' ruszyło z kopyta!

Nasza rozmowa z sympatyczną młodą damą z akcentem Dżoany Krupy, trwała jakieś półtorej minuty. Gdzie jedziemy, na jak długo, czy jesteśmy oboje emerytami, czy mamy dzieci, a jeśli tak, to czy w Polsce. I już! Decyzja pozytywna...

O 11.30 opuściliśmy średnio gościnne progi, odzyskawszy uprzednio telefony. Mój ,,tajny pakunek'' zdeponowany w kwietniku tkwił spokojnie pod liśćmi pelargonii.

***

Taka obserwacja z dzisiejszego dnia: kraj nasz ojczysty prezentuje się dużo lepiej z okien samochodu niż pociągu! Tory bowiem biegną zazwyczaj na tyłach rozmaitych firm, budynków czy działek. A tam niekoniecznie ład i porządek... Myślałam, że to tylko u nas tak. A tymczasem? Przedmieścia Warszawy od strony kolei wyglądają naprawdę paskudnie!

I jeszcze... Może urażę uczucia paru osób, ale Stadion Narodowy, przynajmniej z zewnątrz,  nie umywa się do naszego gdańskiego bursztynowego cudu!