Gdybym to ja miała...

Niekoniecznie skrzydełka jak gąska, ale te dziesięć centymetrów wzrostu więcej! A tu się człowiek dodatkowo ,,zdeptuje'' na stare lata.

Przekonana byłam zawsze, że dano mi wzrostu 158 cm. Tymczasem według ostatniego pomiaru ubyło dwa. Czyli chyba znalazłam się w dolnej strefie stanów niskich. I nie ma co się pocieszać faktem, że jednocześnie Małż stał się wyższy...

W kuchni coraz częściej mus wspinać się na krzesełko celem dosięgnięcia tego czy owego. A w komórce to już nawet krzesełko nie wystarcza, by np. soczek z górnej półki wydobyć. Po drabinkę trzeba się udać. A ona ciężka...

Pewnie należałoby szafki kuchenne obniżyć. Operacja to poważna, czasu brak, a i kolega ślubny niewyrywny do tej czynności. Więc się wspinam co i raz na palce, by talerze po wyjęciu ze zmywarki ustawić, gdzie trzeba. Próbuję czasem kilka rzeczy przełożyć niżej, ale wtedy się zaraz okazuje, że jednak te umieszczone w zamian wyżej są nagle bardzo potrzebne.

Tymczasem zmysł równowagi, który nigdy nie był moją mocną stroną (cecha odziedziczona po Tacie) płata figle coraz częściej. Więc i strach się pojawia, że z krzesełka omsknąć się mogę nagle i uszkodzić. Nie jest łatwo być mikrusem...