Nowy fiś

No, nie tak całkiem nowy, bo liczy już sobie kilkanaście miesięcy. Niemniej,  to najnowsze z licznych uzależnień.

Gdy w jakiś czas po śmierci Taty przemeblowaliśmy pokój, w którym dożywotnio urzędował, Hania z Pierworodnym w podarku na ,,nowe'' miejsce sprezentowali nam piękną, dużą zieloną świecę. I ,,niby nic, a tak się to zaczęło''...

Stała sobie ta świeca w stanie dziewiczym na stoliku, aż pewnego późnego wieczora zdecydowałam się ją zapalić podczas nocnej sesji komputerowej. Cztery nocki mi towarzyszyła dzielnie, do momentu samounicestwienia. Piątego wieczora poczułam, że czegoś mi okrutnie brak... Czyżby pełgającego za plecami ognika?! No, ani chybi!

Od tej pory nabywałam. Mniejsze, większe, różniste. Raczej tańsze niż droższe. Ważne tylko, by światełko dawały... W ostateczności nawet płaskie małe podgrzewaczki, byle nie z tych nadmiernie pachnących.

I tak oto znów się uzależniłam!

Nowa mania dotyczyła li i jedynie Gdyni. W pieleszach nie odczuwałam potrzeby świeczkowej... Do czasu! Bo chyba ze trzy dni temu nagle odkryłam, że tęsknię za późnowieczornym płomyczkiem!

Nabyłam dziś w Kauflandziku niedrogi zestaw. Cztery niewielkie, grubawe, w kolorze yellow. Tym razem pali się nie za pleckami, a po lewicy. Mała rzecz, a cieszy... Cieplej  jakoś na duszy!

W relacjach damsko-męskich przez 36 lat nigdy nam świeczki nie były do szczęścia niezbędne. Żadnych  świetlistych ,,alejek'' prowadzących do sypialni itp. w programie naszym nie bywało. Świece potrzebne były dotychczas na kolędę oraz  na wypadek braku prądu zimą, lub latem po burzy!

Od czego ja się jeszcze uzależnię na stare lata? Ciekawe...