Pies od-domowiony

Pies się nam kompletnie ,,rozdomowił''! Od ponad tygodnia całą dobę spędza na tarasie.

Pierwszy raz to był skutek  mojej wpadki. Wyłączyłam komputer, zgasiłam światło w małym pokoju i poszłam spać. Zapominając, że Erka na zewnątrz. Małż mi rano wytyk służbowy uczynił, ja się stosownie zawstydziłam. I tyle.

Następnej nocy pies absolutnie nie zgodził się wejść na noc do mieszkania. Próbowałam zarazę na siłę w  (w tym miejscu wczoraj odmówiła posłuszeństwa klawiatura i w żaden sposób nie udało się jej zreanimować)...

...wciągnąć do domu, bez rezultatu. - A zostań sobie, jak jesteś taka wredota! - oznajmiłam na pożegnanie i tyle.

Małż znów się trochę pozłościł, na co mu zaproponowałam, by nazajutrz osobiście spróbował. I co? I też nico! W efekcie, o ile tylko nie leje, psa w mieszkaniu nie ma. Ku mojej nieukrywanej uldze poniekąd, bo kudłów znacznie mniej...

Ostatecznie w kwestii, że psu nocleg na dworze nie szkodzi, upewnił nas pan doktor Jarek. Spytałam go bowiem, czy jest jakaś skuteczna metoda, by pies aż tak strasznie nie liniał? - Jest! - odparł doktor. - Zimą na trzy tygodnie wygonić na dwór bez wstępu do domu! Inaczej informacja niezbędna nie dotrze do mózgu i się proces ,,futrzany'' zakłóca.

No dobrze, spróbujemy i tego. Na nasze wątpliwości, czy suni zima na zewnątrz aby nie zaszkodzi, doktor spojrzał z mieszaniną politowania i leciutkiej pogardy. Aluzję panialiśmy!

Dziś mała przygoda z Erką. Widząc, że leży pod zamkniętymi drzwiami balkonowymi, pomyślałam, że chce na moment wejść do mieszkania. Otwieram drzwi, pies próbuje się podnieść, ale strasznie jakoś skręcony, piszczy przy tym żałośnie, groza!

Przyjrzałam się bliżej. Okazało się, że przednia łapa jakoś się zaplątała w kolczatkę, pewnie przy drapaniu. Za nic nie mogłam psiny uwolnić. Co dotknę, to Erka w płacz coraz większy. Miałam wrażenie, że kolce na wylot wbite w łapę...

Na szczęście naprzeciwko sąsiadka trochę już weterynaryjnie obeznana, bo u doktora pomaga. Zapukałam, pomocy poprosiłam, Ania ze stoickim spokojem sytuację opanowała. Tylko mnie jeszcze telepało z pół godziny po fakcie...

Oczywiście nie muszę nadmieniać, że poza tym psisko wreszcie znów w naturalnym środowisku, więc szczęśliwe nad wyraz! Znacznie mniej szczeka niż w Gdyni, bywa że i 3-4 godziny głosu nie da. Wypuszczona odwiedza swoje utarte ścieżki w promieniu kilkudziesięciu metrów od domu, nie próbując dalszych wypraw. No chyba, żeby się kot pojawił...