Galimatias w części procentowy

Na wstępie przepraszam, że przez kilka najbliższych dni nie u wszystkich będę mogła komentować. Padł nam stacjonarny pecet, a na laptopie tylko u Antoniego i Klarki mogę się odezwać. Małż będzie teraz szukał możliwie optymalnego rozwiązania w kwestii zakupu nowej płyty głównej, czy jak się to tam nazywa...To chwilę potrwa!

***

Czy ktoś pamięta film Woody Allena ,,Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale wstydzicie się zapytać''? Pod koniec filmu jest genialna scena ,,wyścigu'' ludzików-plemników do macicy. Wśród mrowia białych figurek trafia się jeden plemnik czarny, pytając: - Ku..a, co ja tu robię?

Małż dostał od Asi pod choinkę zestaw bielizny termicznej. Koszulka, rajstopy i kominiarka. Przymierzył wieczorem i... wyglądał w tym zestawie dokładnie jak ów czarny plemnik! Brak tylko wypustki na czubku głowy... Zdjęcia nie zamieszczę, w obawie o życie własne. Córci tylko wysłałam...

***

Wspomnieniowa książka Jacka Fedorowicza szalenie mi się podobała! Głównie poprzez osadzenie w konkretnych punktach Trójmiasta, częściowo nadal istniejących, częściowo przekształconych. Jak słynny klub studencki ,,Żak'' od jakiegoś czasu zamieniony w siedzibę Rady Miasta.

Zabawne  anegdotki, barwne opisy życia młodych ludzi w latach 60-tych, gdy ja byłam jeszcze dzieciakiem, ale coś tam się słyszało o ,,tych wariatach-studentach''... I duma, że tyle wspaniałych postaci właśnie z Trójmiasta w świat szeroki wyruszyło. Bo prócz wymienionych wcześniej - Kobieli, Cybulskiego, samego Fedorowicza - to jeszcze i Niemen przecie, i Tadeusz Chyła, i  reżyser Wowo Bielicki, i rodzina Afanasjewów, itp.

***

Bezpośrednio po przeczytaniu ostatniej strony Fedorowicza, chwyciłam ,,Seks, sztukę i alkohol. Życie towarzyskie lat 60-tych.'' Tu już rzecz ujęta w aspekcie ogólnopolskim.

O seksie w książce niewiele. Za to o alkoholu?! Można mieć objawy kaca od samego czytania. Ale oddajmy autorowi sprawiedliwość - takie były czasy! Zresztą i później też. Sama pamiętam, że przez pierwsze lata mojej pracy w szkole, średnio raz w tygodniu zarządzano zrzutę na wódkę... Jako młodą osobę trochę mnie to raziło, ale skoro się mawiało, że ,,kto nie pije, ten donosi''?...

Nie wiem, jak sprawa wyglądała w większych miejscowościach, ale w naszym grajdołku nierzadkie były sceny, gdy w kierownictwie PGR-u odbywały się kilka razy w tygodniu tak huczne balangi, że potem jakiś ,,dyżurny'' zbierał do samochodu bezwładne ciała miejscowych notabli. Z dyrektorem szkoły gminnej (bardzo czułym na tle własnego autorytetu) na czele!

Kiedy na biurowych ,,salonach'' raczyła się miejscowa elita, szeregowi pracownicy PGR-u nie pozostawali w tyle, konsumując swojską i tanią księżycówkę pędzoną według receptury grunwaldzkiej: 1000 g wody, 400 g cukru, 10 g drożdży...

Tzw. ,,opieranie sprawy o bufet'' stanowiło podstawowy sposób załatwiania wszelkich spraw urzędowych i handlowych. Na niższych szczeblach wystarczała zwykła czysta, na wyższych jarzębiaki, winiaki luksusowe, koniaki gruzińskie itp. Choć odbiorcy z górnej półki też między Wartą a Bugiem woleli zwykłą ,,strażacką''...

***

Proceder alkoholowo-pracowy był tak powszechny, że praktycznie w każdym polskim filmie do momentu ,,odnowy'' się pojawia. Każdy ,,nowy'' musiał się wkupić flaszką. Każdy nagrodzony za cokolwiek kolegom postawić. Dziś praktycznie rzecz nie do pojęcia... Bo jeśli już, to zdecydowanie poza miejscem pracy. Ale pół wieku musiało minąć!