Z inspiracji śniadaniowej tv

Ze dwa dni temu jednym uchem (bo jeszcze drzemałam) wyłowiłam pytanie: czy możliwa jest przyjaźń z szefem?

Dyskusji nie słyszałam, albowiem przysnęłam na dobre. Ale rzecz mnie w jakimś stopniu zaciekawiła.

Osobiście miałam to szczęście, że z trojgiem z dziewięciorga moich szefów się przyjaźniłam. Statystycznie 33,33%. Chyba nieźle?

Pierwszy szef-przyjaciel to był Staszek, mąż mojej Magdy. Zanim został moim dyrektorem, byliśmy już bardzo zżyci. Mnóstwo nocy przesiedzianych przy brydżu, wspólne wakacje itp. Nasze dzieciaki też się trzymały razem...

Nigdy wcześniej ani później się tak nie starałam, by wszystkie zadania wykonywać naprawdę na maksa. Żeby nie podpaść ani nie dać pretekstu do plotek. I aby nie usłyszeć od Stasia zdania zaczynającego się od ,,koleżanko''. Bo to oznaczało, że nagrabiłam!

Pamiętam sytuację, gdy zdarzyło mi się haniebnie zaspać. Dotarłam dopiero na drugą lekcję. W życiu się tak nie wstydziłam jak tego dnia, gdy szłam ,,ze spuszczoną głową, powoli'' do gabinetu, by się pokajać i przyznać do ,,zbrodni''!

Pewnego rodzaju ceną za tę przyjaźń z szefem był fakt, że mimo nienagannej pracy nie mogłam absolutnie przez te kilka lat liczyć na dyrektorską nagrodę. Staszek uczciwie zapowiedział to na forum prywatnym swojej żonie, mnie, swojemu kuzynowi Przemkowi i jeszcze jednej przyjaciółce, Basi.

Parę lat później, w drugiej mojej szkole, szefową została  inna moja przyjaciółka, Stasia. W tym momencie  nasza przyjaźń doznała chwilowego uszczerbku, z mojej wyłącznie winy. Bowiem w przededniu wyboru poddałam w wątpliwość kwestię, czy Stasia się na dyrekcję nadaje. Dlaczego? Bo zawsze była za dobra dla wszystkich! A szef musi przecież czasem ochrzanić, wytyk służbowy udzielić itp.

Na szczęście szybko chwilowe nieporozumienie zostało zapomniane i nasz współpraca przez 5 lat była bardzo sympatyczna. W ogóle to był złoty wiek placówki! Grono zgrane, chciało nam się nie tylko robić to, co w planie, ale i sporo ponad! Stasia matczyną niemal opieką otaczała swoje ,,owieczki''. Zawsze na posiedzenia Rady Pedagogicznej szykowała swoją słynną sałatkę z twarogu, ogórków i pomidorów (ogromną michę!) albo wielką porcję zapiekanki wg Karolci, naszej matematyczki...

Po Stasi funkcję dyrektora objął Jarek K. Nie znałam go wcześniej, wiedziałam, że to absolwent naszej szkoły,  że jest wuefistą w ogólniaku, że wiele lat uczyła u nas jego mama, która w klasach I-III była wychowawczynią mojego Pierworodnego. I tyle!

Z Jarkiem - cudownym człowiekiem - zaprzyjaźniałam się powoli, ale systematycznie. Dopiero po ponad dwóch latach przeszliśmy na ,,ty'', a na dobre zbliżył nas wyjazd na Zieloną Szkołę. Gdy odchodził od nas, rok przed końcem kadencji, prawie wszyscy ryczeliśmy... Trudno jednak było próbować trzymać siłą kogoś, komu naprawdę należała się ,,wyższa półka''... Za kreatywność, sprawiedliwość, ludzkie podejście, za całokształt!

Oj, zapomniałam jeszcze o Zygusiu. Może trudno tu mówić o przyjaźni, bo to był szef młodszy o niemal całe pokolenie. Niemniej to za nim odeszłyśmy z koleżanką Alą ze szkoły w S. I był moim pierwszym dyrektorem w grajdołku, a przedtem ostatnim w S. Wesoły, rozrywkowy muzyk. Bardzo młodo został się za bossa, trochę przez przypadek, dużo mu trzeba było pomagać, podpowiadać. Ale warto było! Muszę też podkreślić, że gdy już poszedł wyżej, został  pierwszym nauczycielem muzyki naszej Asi. To z Zygusiem ćwiczyła pierwsze gamy i ,,Były sobie kurki trzy''...

A jak u Was z przyjaźnieniem się z szefostwem?