Na zamówienie

Zagościła u mnie moja poznańska Marysia. Więc, oczywiście, przymusowe zwiedzanie ciuchlandów wczoraj. Nawet owocne, i to bardziej dla mnie, niż dla gościa... Dziś ,,przegląd techniczny'' Erki i komplet szczepień. Niestety, nie było ulubionego doktorka, tylko młoda siła fachowa płci żeńskiej. Dzięki temu do zapłaty parę groszy mniej, ale i przyjemność z wizyty nie taka...

***

Zamówiła post podlaska Ewa. Trzy dni temu przysłała mi sms-a treści następującej:

,,Dziś mocno się zjeżyłam. Byliśmy w Auchan. A tam Polka i muzułmanin. Ona w 2 nakryciach na głowie, pod spodem bawełniana czapka, na to welonik w szarym kolorku. Zrobili te zakupy i ona je tachała, z 8 toreb. Ten... (tu słowo niecenzuralne na literę f) kroczył obok i ją obejmował. Scyzoryk mi się otwierał w kieszeni! Ze 4 lata temu widziałam podobną sytuację w pociągu, ale tamta dama jeszcze ten czarny habit miała, a pan małżonek  i ok. 6-letni synek byli ubrani silnie po europejsku. I ona też wszystkie bagaże wlokła. Chyba jestem rasistką...''

Może i ja w takich przypadkach ocieram się o rasizm... Jedno jest pewne: choćby nie wiem jaka potężna  strzała Amora mnie ugodziła i kazała zakochać się w muzułmaninie, nie dałabym sobie rady w takim związku!

Inna rzecz, że chyba po Mamie odziedziczyłam takie zdroworozsądkowe podejście: są mężczyźni, w których można się kochać na zabój i są ci, z którymi można się związać na zawsze! Niekoniecznie są to ci sami panowie...

Sama Mamusia kochała się ponoć okrutnie w niejakim panu Mrówce, rzeczywiście przystojnym jak amant wczesnopowojennego kina. Ale... Wyszła za Tatę, bo Mrówka tak dobrze nie rokował!

Na mojej drodze nigdy nie stanął wprawdzie ognisty Arab, ale beztroski skrzypek owszem. Urody raczej zupełnie nienachalnej, ale za to jak grał... Do dziś jestem mu wdzięczna, że mnie zostawił! W przeciwnym wypadku mogłabym go tak wielbić jeszcze wiele lat, bez nadziei na ,,normalne'' życie rodzinne...

Wracając jednak do tematu zadanego przez Ewę. To oczywiste, że kobieta niezależna i ceniąca sobie nade wszystko ową niezależność, całą duszą nienawidzi typu macho. I nawet na widok obcej kobiety, całkowicie poddanej ,,panu i władcy'', wszystko w niej krzyczy. Szczególnie, gdy ową ,,niewolnicą'' jest nasza, polska dziewczyna.

Zimą zeszłego roku zdarzyło mi się raz odegrać rolę arabskiej żony. Efekt był taki, że ogromnie się wtedy wstydził Małż. Wyciągnęłam go na zakupy do pobliskiego marketu kilka dni po połamaniu pięciu żeber. Blisko gdyńskiego domu, najwyżej 300-400 metrów. Wracałam z dwoma wypchanymi siatami, on kroczył obok. I cały czas powtarzał: - Ale wstyd! Ale mi głupio...

Na drugim roku studiów podczas imprezy u koleżanki poznałam śliczną filigranową blondynkę. Dla niej była to ostatnia impreza w Polsce, bo za kilka dni zamierzała wyjść za mąż za 25-letniego Turka. Co ciekawe, miała zostać jego... siódmą już z kolei żoną! I była absolutnie przekonana, że będzie tą ostatnią... Nie wiem, jak się potoczyły jej losy. Mniej niż dziś się wtedy słyszało  o tym, jak się takie małżeństwo może skończyć. Niemniej wszystkie obecne na imprezie dziewczyny były zszokowane i zatroskane...

Do dziś nie wiem, czy w podobnych przypadkach większa jest rzeczywiście  miłość, czy brak wyobraźni... I jaki procent kobiet decydujących się na podobny krok jest potem naprawdę szczęśliwych?