Eger, ach Eger!...

Im bardziej się zbliżaliśmy do węgierskiej granicy, tym termometr w aucie pokazywał wyższą temperaturę. A wyjechaliśmy z Andrychowa o 7.30 przy plus sześciu stopniach.

W Egerze, gdy wysiadaliśmy pod naszym pensjonacikiem, było już 22. A potem wciąż cieplej, i cieplej, i cieplej. Dla ochłody, nauczona doświadczeniami z Budapesztu, korzystałam z dobrodziejstwa fontann. Nie ja jedna, jak widać...



Spotkanie z naszą panią gospodynią - przekomiczne! Nastawiliśmy się optymistycznie, że będziemy konwersować po angielsku. A tu niespodzianka - pani tego języka ni w ząb. Niemiecki, owszem. Ale tu z kolei nasza wiedza ogranicza się do tekstów z ,,Pancernych'' i Klossa, raczej w tej sytuacji nieprzydatnych. Jakoś jednak się udało porozumieć w kwestiach najistotniejszych. Dostaliśmy klucze i... butelkę wina na powitanie. Oraz plan miasta i wykaz nietypowych atrakcji - po polsku.

Zaczęliśmy jednak od atrakcji największej, czyli odwiedzenia Doliny Pięknej Pani, gdzie wykuto w skale kilkadziesiąt małych winiarni. Szło się dość daleko, choć dziarsko. Jednak na myśl o powrocie po degustacji nieco się zafrasowałam, jak widać...



Na szczęście poprzestaliśmy na dwóch kieliszkach wina - białym i czerwonym - więc powrót, choć nużący, nie był aż tak ciężki. Po drodze nabyliśmy w sklepie pyszny chleb i niesamowicie dobry twaróg - jak u nas dawnymi czasy od ,,baby z rynku''.

Pewną niedogodnością naszego pobytu okazało się usytuowanie pensjonatu. Bardzo wysoko w stosunku do centrum miasta. Rano przyjemnie się schodziło w dół, za to powroty bywały męczące. A wypuszczaliśmy się tam i z powrotem 2-3 razy dziennie.

Drugi dzień pobytu zaczęliśmy od pławienia się w termalnych basenach, co zostanie zilustrowane nieco dalej. Potem do domu, zostawić mokre ręczniki i kostiumy i w miasto. Pierwszy punkt programu to wystawa cudeniek wykonanych wyłącznie z marcepana przez wybitnego węgierskiego cukiernika, pana Kopcika. Czego tam nie było! Marcepanowe reprodukcje sławnych obrazów, ilustracji do wierszy dla dzieci (wzruszeni zobaczyliśmy naszą ,,Rzepkę''), cały salonik barokowy w całości wykonany ze słodkości, łącznie z tapetami i meblami, itp.

Tu podziwiam marcepanowy patefon, a potem zegar, który - przysięgłabym - chodził! Bo kilka minut później w pobliskiej restauracji była za dziesięć druga! Małż nie uwierzył, ja owszem...



 



Moczenie się w ,,zdrowej'' wodzie było jednym z nadrzędnych celów naszej wyprawy. Toteż wstawaliśmy niemal ,,skoroświt'', szybkie śniadanie i kilometrowy marsz do ,,Termal Furdo''. Na mniej więcej trzy godziny. W basenach głównie emeryci: tubylczy, słowaccy i polscy. Czasem trafiali się poszczególni Niemcy. Małż trochę pływał, mnie wystarczało pławienie się i ,,biczowanie''.

Pięknie wygląda ta niebieściutka woda, nieprawdaż? W słowackiej Beszenowej przeważał kolor beżowy...

 



W drodze do pensjonatu mijaliśmy kilka razy dziennie domek, przed którym taka oto stała rzeźba-nie rzeźba z pnia drzewa. Ciekawie też obudowano schody...



Trzy dni szybko minęły, pora było wracać. Ale ponieważ doba się nam kończyła wcześnie, bo o dziesiątej rano, postanowiliśmy zobaczyć coś jeszcze przed opuszczeniem Węgier. Najpierw ruszyliśmy pod zamek Sirok, gdzie okropnie wystraszyło mnie spotkanie z odyńcem. Stał sobie na środku ścieżki i wyglądał jak makieta. Dziarsko maszerowałam, gdy nagle ,,makieta'' chrumknęła donośnie i zaczęła cwałować...

Na koniec postanowiliśmy zaliczyć coś o nazwie ,,dach Węgier''. I tam natknęliśmy się na przedziwny obiekt. Tu próbuję zrozumieć, co widzę...



A tu już wiem: to miejsce poświęcone tragicznie zmarłym motocyklistom z całych Węgier. Z fotografiami, zniczami i mnóstwem wstążek zawiązanych na barierkach, chyba ku czci?...



Tyle relacji fotograficznej. Masa wrażeń jeszcze czeka na uporządkowanie. Aha! Bardzo fragmentarycznie udało się spróbować węgierskiej kuchni. Dwa razy zjadłam zupę gulaszową i  raz niby miejscowe danie z fragmentami leczo, które całkiem inaczej smakowało niż nasze, nawet już wiem dlaczego. Trzeba zacząć od przesmażenia słodkiej sproszkowanej papryki na oleju i dopiero dołączyć warzywa.

Oczywiście wróciłam z zapasem papryki w każdej postaci, kilkoma butelkami wina, batonikami Turo Rudi itp. Jak każdy...

I jeszcze jedno: wiem na pewno, że to nie był nasz ostatni pobyt na Węgrzech. Za rok może Debreczyn?...