Jubileusz odhaczony!

Taka symptomatyczna i niezwykła  była sobota...

Rano pogrzeb pana Lecha. Ogromny... Jeszcze na takim nie byłam. No, ale był to bez wątpienia człowiek-instytucja, a przy tym wielka osobowość i przemiły facet po prostu.

W domu godzinka odsapki, szybko odgrzany obiad i biegiem na zebranie wiejskie. Nie chciało mi się strasznie, ale czułam się w obowiązku jako członkini Rady Sołeckiej. Po godzinie ulotniłam się po angielsku, by się przygotować na wieczorną imprezę, a przede wszystkim rozgrzać po porannym przemarznięciu na cmentarzu...

Gorąca kąpiel, maseczka na potwarz, charakteryzacja i na osiemnastą zbiórka, by jeszcze z dziewczynami odbyć ostatnią próbę naszego małego show. Jakoś poszło...

Dopóki nie zaczęły się schodzić panie pozakołowe, wydawało mi się, że jesteśmy na stypie, nie na balu. Wszak obowiązywał nas, ,,Grabinianki'', strój czarny od stóp do głów. Dopiero na sam występ dziewczyny miały założyć małe kolorowe kapelusiki i równie barwne boa z piór...

Pań było w sumie ponad 150! Od dwudziestoparolatek po..., jakby tu delikatnie, no powiedzmy, dam w wieku nobliwym. Ważne, że wszystkie chętne do biesiady i tańców.

Tuż po dwudziestej, gdy przybyła oczekiwana pani Wójt, nastąpił moment, który był źródłem mojego stresu przez ostatnie dwa tygodnie. Na szczęście poza małą wpadką na początku, gdy podkład do pierwszej piosenki wystartował za szybko, przedstawienie wypadło znakomicie! Pełen luz, żadnych pomyłek w tekście, ruch sceniczny na szóstkę...  Byłam dumna z naszych dziewczyn. A i owacja stosowna nastąpiła. Uff...

Potem już mogłam spokojnie pląsać, śpiewać wraz z resztą różne ,,jesteś szalona'' itp. Do północy mniej więcej.

Myślę, że to był najbardziej udany z dotychczasowych sześciu Dni Kobiet, które jako Koło, współorganizowałyśmy...

PS. Taka ciekawostka. Gdzieś na początku imprezy rzuciła mi się na szyję z okrzykiem ,,pani profesor, pani profesor!'' kobitka circa czterdziestoparoletnia. ,,To przez panią z latarką pod kołdrą czytałam ,,Anię z Zielonego Wzgórza'', bo pani kazała!'' Rozmawiałam z pięć minut radośnie z kimś... No właśnie - z kim?! Nie mam pojęcia. Gdy się przyznałam koleżankom, że nie rozpoznałam kobitki, uznały, że należy mi się Oscar za świetnie odegraną rolę... A przecież to nie kreacja, tylko skleroza! Mam jednak zasadę, że w takich przypadkach udaję, iż rozpoznaję, by się osobie nie zrobiło przykro...