Wypiekam

Sama się sobie dziwię...

Co mi się stało, że nagle, po latach wielu, naszło mnie na pieczenie ciast?  I to w takim momencie, gdy nie bardzo jest komu konsumować! Bo większość rodziny na diecie ciągle.

Jeszcze parę miesięcy temu piekłam bardzo rzadko i wyłącznie z obowiązku. Najczęściej na Kołowe imprezy. W dodatku niezmiennie zgłaszałam się pierwsza tylko i wyłącznie na szarlotkę. By żadna z koleżanek mnie nie ubiegła. Na Wielkanoc robiłam ze dwa mazurki, na Boże Narodzenie nic, odkąd Asia przejęła makowce...

Zupy, mięsa, sałatki, surówki - to był mój kuchenny żywioł!

A tu nagle demon cukierniczy we mnie wstąpił!  I w dodatku wszystko mi się udaje... No, koniec świata.

Jeszcze dziwniejsze wydaje mi się to, że zaczęłam robić ciasta,  którymi od lat pogardzałam. W rodzinie Małża bardzo często pojawiał się przy różnych okazjach  tzw. ,,salceson''. Czyli rodzaj murzynka z jabłkiem pokrojonym w kostkę w środku. Odstraszało mnie to samym wyglądem i przede wszystkim nazwą.

Z półtora miesiąca temu wyprodukowałam. Potem jeszcze raz, w wersji udoskonalonej, z żurawiną i orzechami. Na naszą jubileuszową imprezę KGW. Jutro upiekę znów, jako trzecie ciasto na Święta...

Tylko patrzeć, jak dojdzie do tego, że rzucę się na sernik - to akurat ciasto, które próbowałam zrobić jedynie raz, ze 30 lat temu, ale okazało się wtedy klęską straszliwą, więc zaniechałam...

Tak sobie myślę, że może ów pociąg do wypieków to objaw w pełni świadomego ,,babciostwa'', do którego dopiero dojrzałam?....