Czy to normalne?

Od paru dni późnym wieczorem namiętnie czytam. Co? Z pewną taką nieśmiałością informuję, że własnego bloga! Na szczęście nie po to, by się sobą zachwycać. Raczej  w celu przewietrzenia szwankującej już nieco pamięci...

W końcu to już dobrze ponad osiem lat, wydarzeń się nazbierało, nie zawsze jestem w stanie przyporządkować choćby roczną datę do jakiegoś wyjazdu, ważnej uroczystości itp. Teraz wszystko mi się układa...

***

Dziś podczas lektury taka mnie naszła refleksja, że jednak w gdyńskim mieszkaniu Rodziców sporo jeszcze zostało rzeczy, które może warto by ocalić od zapomnienia... Nawet w związku z naszym wyjazdem do Ohio.

Dawno temu, gdy Asia i moja Siostrzenica Ola były małymi dziewczynkami, bawiły się często w Gdyni w najmniejszym pokoju. Wisiał tam na ścianie tzw. ryngraf. Pamiątka chrztu mojej Sister. Panienki podobno upychały tam maleńkie liściki o sobie tylko wiadomej treści.

Niedawno Ola wyznała Sister, że jedyna pamiątka, jaką chciałaby mieć z mieszkania Babci i Dziadka, to właśnie ów ryngraf. Ba! ...

Chętnie bym zawiozła dzieciakowi, ale! Przedmiot ów spoczywa najprawdopodobniej w słynnej Tatowej walizie, schowanej na pawlaczu. Tam bowiem upchnęłam wszelkie rodzinne pamiątki. Nie zabrałam do nas, bo miejsca nie mamy  na taki gramozdan. Teoretycznie Asia mogłaby walizę z mieszkania wydobyć... Jednak podejrzewam, że nie bardzo jest kiedy... Czasu już mało!

Co jakiś czas przypominam sobie różne  przedmioty, które powinnam była zdecydowanie z mieszkania Rodziców zabrać, gdy się wyprowadzaliśmy. A to nowiutki, nieużywany, bardzo gustowny minutnik, a to dwie lub trzy blaszki, które od siebie do Gdyni wywiozłam a których mi teraz czasem bardzo brakuje, to znów dwa cieplutkie polarowe koce, prezenty od Hani i Pierworodnego na którąś Gwiazdkę...

Nie wyobrażam sobie teraz, by wtargnąć nagle do młodych osobników, którzy mieszkanie wynajmują, by im tam urządzić ,,kipisz''... Czułabym się niczym jakoweś CBŚ czy inna zaraza!