Ja, zabójca...

Generalnie nijakiej żądzy mordu w sobie nie posiadałam nigdy i nie posiadam nadal. No, może z wyjątkiem chęci likwidacji  much i komarów...

Pierwsze moje doświadczenie w tej mierze to późne lata sześćdziesiąte. Byłam chyba w siódmej klasie, gdy pewnego dnia zagoniono nas ze szkoły na plażę w Gdyni Redłowie, każdemu wręczono słoik i kazano zbierać stonkę. Jako ,,desant'' z imperialistycznej Ameryki! Każdy musiał uzbierać pełen pojemnik, po czym owady żywcem palono w wielkim ognisku...

Z ,,żukiem Colorado'' walczyłam jeszcze wiele lat później jako posiadaczka działki nauczycielskiej. Świetnym zbieraczem był wtedy bardzo małoletni Pierworodny. Od tej pory nie zdarzyło mi się zapałać żądzą mordu w stosunku do jakichkolwiek istot żywych, pomijając wspomniane wyżej muchy i komary.

Tego roku nastąpił w moim ogródku  istny armagedon ślimakowy. Byłabym wręcz skłonna uwierzyć, że bezskorupowe paskudy rodzą się z deszczu! A tego ostatnio nie brakuje.  Na palcach jednej ręki mogę policzyć rośliny, które obroniły się przed ślimaczym apetytem. Potwory nie pogardzą też niedokonsumowanymi resztkami przywleczonej przez kotę myszki lub sikorki. Nawet, gdy Bura nie doje od razu podanej karmy, na papierowym talerzyku ucztuje kilka sztuk...

Zw względu na kotę i psiaka sąsiadów nie wysypuję niebieskich granulek. Bo to dla czworonogów trucizna. Do przedwczoraj cierpiałam bezczynnie, ale miarka się przebrała! Za przykładem Magdy zaczęłam paskudztwo zbierać, ładować w reklamówki, zawiązywać szczelnie i... dusić! No mercy, ślimony!!!

Po piątkowym deszczu uzbierałam circa 150 sztuk. Od maleńkich po dziesięciocentymetrowe. Od pomarańczowych, poprzez jasno- i ciemnobrązowe po czarne jak smoła. Narodzone i ledwo poczęte. Trudno! Albo one albo ja... Bez wyrzutów sumienia!

Dziś w nocy śniły mi się...