Kwiatki mojego dzieciństwa

Niedawno w jakiejś czytanej powieści natknęłam się na zdanie, w którym mowa była o tym, że bohaterkę w dzieciństwie ubierano na czerwono, a jej siostrę na niebiesko. - To tak, jak u mnie - pomyślałam. I przypomniałam sobie...

Gdy byłyśmy z Sister małymi dziewczynkami, Mama nazywała nas czasem imionami kwiatów. Ja byłam ,,Niezapominajką'', a Basia ,,Stokrotką''. I stąd kolory naszych (podobnych) sukienek - moje niebieskie, Basi czerwone. Kilka takich zestawów doskonale pamiętam, ciekawe, czy Sister też?

Pierwsze sześć lat życia spędziłam na obrzeżach Wejherowa, praktycznie już na wsi. W pobliżu płynęła rzeka, nad którą rosły niezapominajki i kaczeńce. Mam do nich ogromny sentyment do dziś. Ale najbardziej zapadły mi w pamięć kwiatki, których potem, po wyprowadzce do Gdyni, i w dalszym długim życiu, już nigdzie nie spotkałam. Rosły na nadrzecznej łące, a ja jako małe dziecię nazwałam je ,,czarodziejkami''. Były dość niepozorne - na krótkiej łodydze z podłużnymi liśćmi ułożonymi w rozetkę były amarantowe  stożkowate kolby... Cała roślina miała co najwyżej 15 centymetrów. 

Od tamtych czasów obejrzałam mnóstwo atlasów roślin, bywałam na łąkach w wielu miejscach w Polsce, nigdzie ani śladu moich ,,czarodziejek''. 

Z ogrodu przy wejherowskim domu pamiętam klomb z tulipanami, które uwielbiała Babcia. 

I takie krzewy, które późnym latem wypuszczały kremowobiałe kity, nigdy nie mogę zapamiętać ich nazwy. Coś podobnego rośnie parę metrów od mojego obecnego domu, ale sąsiadka nazwy rośliny nie zna, bo to dobro odziedziczone...

Lubię też ogromnie malwy, obecne niegdyś w każdym wiejskim obejściu, dziś niemodne. Niestety, w moim mini ogródku nie mam płotu, ani wystarczającego nasłonecznienia, by je posadzić. Kilka prób zakończyło się porażką.