***

Tęskniąc przez te niespełna 20 miesięcy za powrotem do grajdołka, trochę go sobie wyidealizowałam. Nie ja pierwsza przecie... Już bowiem wieszcz Adam, jak wiadomo, lat temu dwieście z górką sporą podobnie upiększył swoją Litwę-ojczyznę, kraj lat dziecinnych...

Trzy tygodnie w pieleszach uświadomiły mi ponownie pewne niedostatki bytowania wiejskiego. Drobne, acz doskwierające. Letnie skoki ciśnienia wody, nagminne. Rano z kranu ciurka byle jak, głowy np. umyć nie sposób. Bywają też niczym nie zapowiedziane zaniki całkowite, kilkugodzinne.

Nawet gdy się moskitiery zainstaluje w otworach wszelkich, robactwo autoramentu różnistego zawsze się jakoś wciśnie i ,,urozmaici'' wieczór! Te najdrobniejsze stworzonka gromadzić się  kochają w szklance z kawą, współuczestnicząc ze mną w konsumpcji.

Nic to! Zalet bytowania w małym środowisku  i tak więcej znacznie jest i za nic nie zamieniłabym się na zawsze na miasto. Ot, ironijka losu! Jak ja dzieciakiem i podfruwajką będąc, wsi nie cierpiałam! Jaką karą były wizyty u rodziny na Kujawach. Inna sprawa, że taka wieś sprzed pół wieku, przaśna i pozbawiona wygód jak w ,,Konopielce'',  odeszła definitywnie w niepamięć... Skok cywilizacyjny ogromny się dokonał! I dobrze...

***

Z innej beczki...

Są ludzie, z którymi los nas zetknął jeden jedyny raz, a mimo to ich pamiętamy. Bo to jedyne spotkanie było niezwyczajne... Czasem bardzo smutne, innym razem przeciwnie, nadzwyczaj zabawne.

Kilka dni temu dotarła do mnie wiadomość o śmierci pewnego człowieka, którego spotkałam osobiście raz, w roku 1975. Było to w październiku, podczas studenckiego przeglądu piosenki turystycznej w Stegnie. Parę godzin po wieczornym koncercie wyszłam z pawilonu, gdzie pokotem spało pewno kilkaset osób.

Wyszłam, gnana naturalną potrzebą. Tymczasem nijakiej ,,sławojki'' w okolicy nie było. A ośrodek skąpany w światłach latarni... Miotając się pomiędzy domkami znalazłam wreszcie w miarę ciemne miejsce i... przykucnęłam. Nagle obok pojawił się facet. Jakiś półprzytomny, albowiem nie skojarzył, dlaczego ja w pozycji kucającej właśnie. Zaczął rozmowę!

Wiłam się jak piskorz. Monosylabami odpowiadałam na pytania, jak mi się koncert podobał, czy słyszałam jego wykonanie itp. Cały czas w te kucki, bo przecież... A on od pytań przeszedł do monologu. Nie pamiętam o czym, bo marzyłam tylko o tym, by sobie poszedł! Bym mogła odnóża wreszcie rozprostować i wrócić do spania... Marzenie się spełniło po mniej więcej kwadransie, gdy dojrzewałam już powoli do chęci mordu!

Taka banalna sytuacja, a pamiętam jakby to było  dziś! Na wieść o przedwczesnym zdecydowanie (63 lata!) zejściu  J.D., od razu obrazek wrócił... Przez wspólnego przyjaciela znałam mniej więcej aktualne, niewesołe zresztą generalnie, losy jednorazowego ,,znajomka''. Gość żył z dnia na dzień, poezją zdecydowanie  bardziej niż chlebem... Kąt do spania oferował mu zaprzyjaźniony Dom Kultury.

Jurku! Pewnie teraz przechadzasz się po niebieskich połoninach ze Stachurą, Bellonem, Jonaszem...